Eindelijk ben ik daar dan weer, ja de fotootjes zijn nogal minimaal maar het is gewoon een onderneming hier, even wat foto’s uploaden. Vorige week wilde ik een cd branden van mn 500 foto’s, bleek er een virus op mn memorycard te zitten. Maar goed, cdtje gebrand en de boel geformatteerd en t was weer OK. Een paar dagen later kom ik in internetcafe en na 3 foto’s uploaden had ik de server overbelast ofzo. Nu zit ik hier weer (wederom een paar dagen later, maar dat komt omdat de tijd vliegt;-)) zie ik dat mn cdtje ‘thuis’ ligt… zucht, haha. Later wordt het dus, zoals alles altijd later wordt in India.
Maar goed, ik heb ter compensatie wel een exiting story voor het thuisfront, ik ben al gepromoveerd tot filmster in de Tamil filmbusiness. Mijn eerste rol, weliswaar zonder tekst, was die van zuster op de eerste hulp van een ziekenhuis in LA. In helderblauw uniformpje met witte schoentjes en kousjes en mn haar in een netje en met een soort wiebertjesvormig hoedje op mn hoofd gespeld leek het echter dan ooit, ahum! Ik voelde me meer een stewardess voor Pan Am airlines ofzo, haha.
Samen met nog 7 andere backpackers was ik uit het guesthouse geplukt voor een dagje om dit te doen. We werden met een busje gebracht, kregen ontbijt en lunch, moesten ongeveer 4 uur wachten, maar uiteindelijk werden onze scenes opgenomen en bleek dat het figureren uit iets meer bestond dan 5 minuten op de achtergrond staan (zoals de meer ervaren ‘extra’s’ uit ons groepje vaak hadden meegemaakt). Ongeveer 2 uur lang moesten wij nurses een brancard met zgn heftig verbrand kindje door de ziekenhuisgang duwen. De ‘moeder’ liep huilend mee, dus we konden ons helemaal inleven. Later was het kindje dood en waren de ouders samen aan t huilen in de wachtruimte, en wie liepen wederom door het beeld met het volgende verbrande kind (er was een bomaanslag in een school geweest, jaja)?? Juist. Titel film? Geen idee. Releasedatum? Tja. Dus dat komt helemaal goed met de carriere, denken jullie niet?
Mn volgende stop was in Auroville (www.auroville.org), een laten we zeggen leefgemeenschap, die wel wat uitleg behoeft. Zoals mischien bekend zijn er in India talloze goeroes. De meesten schrijven talloze boeken en hebben talloze aanhangers. Dit betekent niet automatisch dat het heel helder is wat ze prediken. Zo ook met Sri Aurobindo en zijn vrouwelijke compagnon The Mother. Samen zijn zij verantwoordelijk voor het oprichten van Auroville, een zgn stad waar de bewoners vanuit alle hoeken van de wereld leven. Het doel was een soort ideale samenleving te creeren met natuurlijke vormen van energie, zelfvoorziening qua voedsel en geen politiekmachtscentrum. Het is een community waar niemand echt land ofzo bezit, het land en de huizen behoren toe aan de community. De spirit, de gezamenlijke kracht die de inwoners moet besturen, noemen ze de Divine Consciousness. Laten we zeggen, het hogere. Het verraste mij niet dat er daarom veel yoga en meditatie gedaan wordt, er zijn allerlei soorten workshops en cursussen. Er wonen ongeveer 2000 mensen waarvan de meesten Frans (The Mother was franse van oorsprong) en Duits en die twee liggen momenteel nogal in de clinch over het voortbestaan van Auroville. Verder zijn er andere Europeanen en veel Indiers die, hoe verbazend, voornamelijk vuile werkjes opknappen. Hoe ideaal is deze maatschappij dan, vragen wij ons af. Maar het is ingewikkelder. De Indiers hier zouden hoe dan ook anders werkloos zijn geweest of armer dan nu, plus dat ze in een bepaalde kaste zijn geboren, dat accepteren en hun best doen to make a good living, zodat hun volgende leven betere perspectieven biedt. Voordat Auroville kwam was een een ontontwikkeld gebied met droge, rode aarde. Nu zijn er volop bomen en bloemen, en volop werkgelegenheid voor de 5000 Indiers in de omgeving, want Auroville heeft dagelijks ook 2000 guests, zoals ik voor 6 dagen, waaraan het meeste verdiend wordt. De Aurovillians zelf leven een simple life, het werk betaalt summier naar Europese maatstaven.
Een van mijn 2 Duitse reisgenoten heeft hier 20 jaar geleden een jaar lang gewoond en de andere is van plan om nu 6 maanden te blijven, samen hebben we er veel discussies over… Als gast zijnde is het moeilijk te zeggen wat Auroville nu precies is. De mensen van de oude garde hangen nog stevig aan de jaren 60-ideeen van Sri Aurobindo (hij is allang dood), die ik nog steeds niet doorgrond heb sinds ik hier ben, het is erg vaag, dus hoe kun je daarop een samenleving bouwen? Er zijn veel problemen rondom macht, geld, gelijkheid en natuurlijke omgeving zoals in iedere samenleving. Maar in elk geval, het begon als een progressief en interessant experiment met een groot doel: 50.000 inwoners, en hoe dan ook het experiment is nog steeds gaande en ik heb er even aan kunnen ruiken. Geinig.
Maar voor mij komt het nu, en dan bedoel ik vooral de inwoners, niet over als een super inspirerende omgeving en dat had ik wel verwacht. Niettemin heb ik het super naar mn zin met mn reisgenootjes, een nieuwe yogaleraar en alles en iedereen wat we maar tegenkomen.
Mijn volgende reis van een dag en een nacht begint morgenvroeg. Ik bus naar Pondicherry, bus naar Bangalore en trein naar Hampi. Hampi is DE plaats der plaatsen als het gaat om historische ruines, de mensen daar hebben de stad in de ruines gebouwd en het schijnt prachtig te zijn. Daarna staat Goa op het programma en dan Bombay en dan eindelijk het noorden.
Oh ja, overige berichten:
Leuke reacties weer, altijd altijd – meer meer!
Tomas zo koel dat het tof is in Barca, ?hablas espanol todo el dia, verdad? Praat alleen spaans met mij als ik terugkom OK misschien komt het dan eindelijk eens:-)
Verder begin ik iedereen nu ook best een beetje te missen, ik probeer me nu regelmatig te herinneren hoe dingen in Nederland ook alweer gingen, wat voor voedsel we aten, wat voor schoenen ik ook alweer aanhad, hoe de stad erbij ligt, en ik verlang ook naar een feeeeestje zeg!!
world pieces 