De tijd gaat erg snel; mijn tijd op het Indiase platteland zit er over een weekje alweer op. Platteland is trouwens niet het goede woord, heuvelachtig is beter: overal om ons heen terrasvormige velden waar ‘we’ in mijn eerste week het koren vanaf geoogst hebben en nu wordt er rijst op geplant. Op sommige plaatsen groeit het al, in de meest felle kleur groen die er bestaat!
Ik ben nu op een daytripje naar Kausani, een hillstation 3,5 uur verderop. Mahatma Gandhi heeft er eens vakantie gevierd en was dolenthousiast; het Zwitserland van Azie noemde hij het. Vanaf de meeste heuveltoppen hier kun je de besneeuwde Himalayas zien, erg gek om te bedenken dat het dezelfde zijn als die ik in Nepal van dichtbij zag.
Het verblijf bij de familie Verma is wel anders dan ik had verwacht (het is altijd fout om verwachtingen te hebben in India, dat zou ik inmiddels geleerd moeten hebben). Door dat er geen financiering beschikbaar is op het moment kunnen er geen projecten uitgevoerd worden. Projecten zoals huizen en toiletten bouwen voor mensen in het dorp die nog zonder moeten doen, watertanks aanleggen, het schooltje dat de familie een tijdlang zelf runde maar door geldgebrek moest stoppen. Nu fungeert de ‘boerderij’ dus als een soort guesthouse voor mensen die de off the beaten track experience zoeken. En dat is het ook zeker! De familie zelf is de hele dag druk met het bewerken van het land, het is echt organic farming wat ze doen: er worden geen pesticiden gebruikt, geen machines, alles wordt met de hand gedaan door de vrouwen. Die lopen dan ook dagelijks op en neer met manden op hun hoofd vol hooi, graan of mest (afkomstig van de ossen en buffels die ook weer voor melk zorgen). Er is een eigen tuin met allerlei groenten, en veel bloemen. Als gast heb je geen andere keus dan helemaal een worden met de familie, en dat lukt aardig. Ik help mee met koken, kan nu ook de was doen op de grond met een blok zeep en emmers water, en ’s avonds kijken we (als er stroom is) met de meiden “Kasamh se”, de favoriete soapserie van dochter Ranu. De andere familieleden zijn Jeevan (vader), Hema (moeder), Gunja (dochter, 19), Sagu en Jitendra (zoons, 12 en 27), Chanda (vrouw van Jitendra, 18) en Ruthie (kleindochter 9). Nog twee andere dochters zijn al getrouwd en dat betekent dat ze bij hun echtgenoot z’n familie wonen en daar zo ongeveer al het huishoudelijke werk doen. Dat is het leven. De mannen hebben meestal een baantje in een winkel ofzo of in de mijnen. Jeevan bezit ook wat land waar zeepsteen in de grond zit, dus sinds een jaar verdient hij wat bij door de mijnactiviteiten aldaar. Het is elke dag een komen en gaan in het huis, veel buurtbewoners komen theedrinken, krijgen een ontbijt voorgeschoteld etc. De familie is supergastvrij en probeert ook nu zoveel mogelijk mensen te helpen. Bijvoorbeeld een vrouwtje uit de buurt, Tara, zij kan niet praten. Haar man heeft haar verlaten en het is voor haar erg moeilijk om (financieel) haar twee zoons te onderhouden. Ze helpt mee op het land, en krijgt elke dag ontbijt en een deel van de oogst. Ook heeft Jeevan in het verleden met andere vrijwilligers een huisje voor haar gebouwd.
Het is ook een erg relaxte periode, voor mij tevens noodgedwongen omdat ik weer eens ziek ben geweest (jawel weer diarree): ongeveer een week lang was ik uitgeschakeld. Het plan was dat ik me nuttig zou maken door wat persberichten en brieven te schrijven om zo meer volunteers/toeristen naar Kanda te lokken en mogelijk financiering te verkrijgen. Echter, doordat de bliksemgetroffen computer tot voor kort in de maak was kwam daar nix van in. Daar kwam nog eens bij dat er nog drie andere volunteers zouden komen maar allen voorlopig nog niet kunnen komen doordat ze ziek zijn geworden. Kortom, het lot was zowel mij als de familie niet erg gunstig gezind. Toch heb ik een bijzondere tijd: het eten is geweldig, ik heb 2x ge-weddingcrasht (een glimp opvangen van de urenlange ceremonies, op de foto met de bruid op verzoek van haar familie, eten en wegwezen) en de omgeving erg rustig en inspirerend. Meestal begint de dag bloedheet, na de lunch gaat iedereen even rusten en dan begint het te waaien, te onweren en de hele avond blijft het bliksemflitsen…erg bijzonder.
Na terugkomst van mijn tripje kwamen er echter een jongen en een meisje uit de USA aan, een welkome afwisseling. We bezochten een van de locale scholen en konden zien hoe het lesgeven eraan toegaat. Erg boeiend!! Verder hebben we nog papier gerecycled en kuikentjes gekocht (waarvan er eentje direct al door een van de honden is doodgebeten, wheeeehhh! Ook kwam er een familie op bezoek waarvan de zoon zal gaan trouwen met Ranu, de oudste dochter. Besproken werden de familieachtergronden, baan, opleiding, tijd en uitvoering van het huwelijk. De jongen zelf was er niet bij en ook aan Ranu werd nix gevraagd; of de twee elkaar wel liggen is pas later aan de orde. Ranu heeft helemaal geen zin om te trouwen, zegt ze me keer op keer: oh no jackie, i’m going married!!
Ik ga er even vanuit dat dit mijn laatste berichtje is, ik zit inmiddels te zweten in Delhi. Maar ik mag niet klagen: het is maar 39 graden want het heeft pas nog geregend;-) Mijn sikh (hij heeft mogelijk het langste haar van de wereld) hotelmanager “Sunny” kende me nog van de vorige keer en dus morgen gaan we op sightseeing/shopping tour. 23 mei (dinsdag?) vlieg ik terug en ik hoop ergens in de avond aan te komen in ‘Hollende’! Ik kijk er zeker naar uit!
world pieces 