Het is deze keer goed raak. Iedere ochtend vraag ik het hotelpersoneel: “And, curfew today?” De aangekondigde vierdaagse staking, werd een zesdaagse staking, waarop iedere dag een aantal uren verplicht iedereen binnen moest blijven. Meestal van 10 tot 18 uur ofzo. Maar dan kan het zomaar gebeuren dat je om 21 uur wil gaan eten en de supermarkten zo ongeveer leeggeplunderd worden omdat er voor 22 uur alweeeer een uitgaansverbod uitgeroepen is.
Onder de Nepalezen groeit de frustratie, want het is enkel de koning die op deze manier zijn macht misbruikt. Niemand kan werken, niemand kan dus geld verdienen. Elke ochtend pak ik de krant, bekijk alle foto’s en zonder uitzondering zijn het demonstrerende mensen, bloedende mensen die toegetakeld zijn/worden door de pliesie. Vaak is het niet meer dan 1 km vandaan van Thamel, de toeristenwijk. Hier is het een soort veilige haven, wij kunnen hier vrij rondlopen maar het is nogal saai als alles gesloten is. Op een dag was er een peacevolle demonstratie, weliswaar heel eenvoudig; samen met ongeveer 15 hippies liepen we door de lege straten te zingen: Ohm namar shivaja. Enkelen hadden een papier op hun lichaam geplakt of een spandoek met Solidarity with Nepali en dergelijke spreuken. De mensen hingen uit de ramen en lachten ons toe, de soldaten vonden de boodschappen goed en we werden vrijwel overal doorgelaten. Jammergenoeg werd het aantal deelnemers niet bepaald groter, maar van horen zeggen hebben we wel de pers gehaald. De dag erna was er jammergenoeg weer zo’n demo gepland, maar jammergenoeg zijn er toen 9 toeristen gearresteerd!! Ik was er niet bij maar ik gok dat ze bepaalde uitspraken deden over de koning, en dat kan hier niet. Ik was die dag op bezoek bij de Kopan monastery, een van de grootste en rijkste boeddhistische monasterieen van Nepal. Hier wordt het Tibetaanse boeddhisme aan monnikken en westerlingen onderwezen. Op de terugweg kwamen Anna en ik nog een demonstratie van Nepali’s tegen, maar het was niet veel meer dan ong. 1000 mensen die de hele straat bezetten en met vlaggen zwaaiden, geen geweld. Vanmorgen las ik in de krant dat het om 10.000 demonstranten ging, overdrijven kunnen de media hier dus ook!
Verder heb ik nog een dagje les in Tibetaans boeddhisme gehad van een australische 30-jarige non, erg gaaf en het gaf me superveel inzichten, vandaar dat ik er verder mee wil gaan. Ben nu druk boeken aan het lezen en mogelijke ‘bedevaartstochten’ aan het plannen. Maar plannen is niet echt mogelijk in deze situatie, er gaan geen bussen en na de ervaringen van afgelopen dagen weet ik ook niet precies in hoeverre ik lopend vrij door Kathmandu en omstreken kan bewegen…
Vandaag was een vreemde dag, niemand wist of er curfew zou zijn…In mijn hotelkamer hoorde ik ineens veel herrie op straat. Ik ging kijken en er bleek net een demonstratie voorbijgekomen te zijn en veel mensen renden eerst naar binnen, of steegjes in, maar gingen toen terug om toch te kijken. Er was nix meer te zien. Ik liep verder en nog een paar keer renden een aantal Nepalezen ineens hard weg. Maar het was om nix. Nu zijn sommige winkels open, sommige dicht, iedereen is onzeker.
Wordt vervolgd.
world pieces 
Reageer op deze post