Daar ben ik dan hoor!
Mijn heentocht verliep geheel in de lijn van mn voorbereidingen: stressy en last minute zijn de keywords hierbij geweest. In plaats van drie maakte ik 4 aparte vluchten met als gevolg 2 uurtjes in een of ander oliestaatje Bahrain rondhangen, nou ja op de luchthaven dan. Gelukkig had iedere vlucht die ik nam vertraging zodat ik geen aansluitingen hoefde te missen, al met al was het dus haasten, wachten en steeds eventjes kort vliegen. Het was bijna 7 uur sochtends toen ik in Bangalore aankwam. Het College waar ik verbleef had een kamer voor me en serveert ook steeds eten. Heel fijn. Indiers zijn sowieso wel van het zorgen heb ik gemerkt, ze zullen je nooit ergens met lege maag achterlaten of je de verkeerde kant op sturen or anything.
Nu, op mn derde dag hier, heb ik al meer van het land gezien en geleerd dan ik had kunnen hopen. Op dag 2 ontmoette ik een groepje Australische mensen die lid zijn van de Unity Church, die door de Indiase tak van diezelfde kerk waren uitgenodigd om projecten te bekijken. Ik ging die middag met ze mee naar een botanical garden en een opvangcentrumpje voor straatjochies. Ze krijgen daar onderdak, kleren, school, liefde en het christelijke geloof mee. Ik stond er eerst een btje angstig tegenover (sowieso een mix van hindoestaanse lifestyle en dan een andere religie lijkt vreemd) maar kids zonder ouders onder aan de samenleving hebben toch wel een God nodig die van hen houdt, ongeacht waar ze vandaan komen. Zoals misschien bekend is dat in India anders, het kastensysteem geeft de mensen van de hogere kasten zelfvertrouwen doordat ze op de zwervers etc neer kunnen kijken.
Maar goed, ik ben niet zo’n kindervriend verder, maar bij deze jochies was het zoooo leuk. Ze zijn ongeveer 4 tot 8 jaar oud, de meesten. Ze hebben dans en toneel voor ons opgevoerd, maar de meeste tijd speelden we met ze: ze konden geen genoeg krijgen van armpje drukken, duimpje drukken en rare dansjes doen! Aunty! Aunty! roepen ze de hele tijd en hangen aan je arm. Zo lief, en verder heel erg goed gemanierd…dat zou bij ons onvoorstelbaar zijn. Oh ja, en gastvrijheid is hier echt het allerbelangrijkste. We kregen cake, koekjes EN chips EN zijden kussensloopjes als kado. De mensen zijn te lief wat dat betreft.
Vandaag ben ik er voor het eerst alleen op uitgetrokken, zit nu midden in het centrum met vooral veel sportzaken en ijs en snack kraampjes. Bangalore is erg westers, maar boven dat vooral een mix-up. Krotjes naast marmeren kantoorgebouwen, vrouwen met manden op hun hoofd naast moderne taxi’s, overal kleur, weinig bedelaars, het stinkt niet maar het weer is ook vrij koel (iets meer dan twintig graden ofzo), het regent af en toe.
In het arme wijkje van het opvanghuis heb ik naaiateliers gezien met weefgetouwen, net zichtbaar door de ramen. Voor iedere deur stond een man de wacht te houden. Naar binnen kijken ging niet dus of er kindertjes aan t werk waren of vrouwen, ik weet het niet. Het maakte wel een lawaai van jewelste; ik schrok behoorlijk van dit alles in elk geval; zo confronterend ineens.
Nou, ik hoop dat het even genoeg info is voor nu, ik ben vast een hoop vergeten… In elk geval; ik voel me hier wel in mn element;-)
Hoop enorm dat het met jullie allemaal goed gaat, want ik zie hier voorlopig geen vuiltje aan de lucht. De mensen voor de conferentie beginnen nu ook zo’n btje binnen te druppelen; ik heb er pas 2 ontmoet. Waarvan er een vandaag bij me op de kamer is gekomen (hadden ze me wel even mogen vertellen, dat ik die zou gaan delen, haha), een Turkse vrouw en ze leek erg aardig. Nou goed, ik zie het dus morgen allemaal wel wanneer het begint!
* * *
De conferentie is nu over. Mijn presentatie is gedaan op de derde dag en het ging echt wonderbaarlijk goed. Verbazend want ik spreek echt nooit door een microfoon en laat staan voor zo’n intellectueel publiek. Nou ja, er waren ook veel mensen van organistaties die er voor proberen te zorgen dat mensen in afgelegen gebieden toegang hebben tot media (in rural India is er vaak alleen radio), zowel als consumer of producent, of zorgen dat groepen mensen wel op de juiste manier in de mainstream kranten en nieuws komen, veel minderheden lijken namelijk geen stem te hebben en hun problemen blijven ongehoord omdat er alleen media wordt gemaakt voor het grote publiek in de steden… Beetje ver van mijn bed show eigenlijk, maar in principe komt dit overal voor in verschillende vormen.
Het mooiste van de conferentie voor mij was dat ik zoveel mensen gesproken heb uit de landen die ik wil gaan opzoeken! Ze nodigen me namelijk direct automatisch uit om langs te komen! Zo ga ik de 17e naar Sri Lanka en van de eigenaar moet ik meteen een taxi nemen naar Kothmale, waar zijn radiostation zit; met hele aardige mensen. Verder heb ik een adresje in Nepal, tips voor Delhi en Bombay en als klap op de vuurpijl kan ik een ministage of iets dergelijks krijgen bij een grote krant, The Hindu. Dat sounds like an opportunity, dus wil het wel gaan doen. Ze vinden het hier gewoon echt koel om je als gast te hebben, dus ik zal er maar van profiteren.
Vandaag, nu, zit ik zwaar vermoeid te zijn van een dagje sightseeing in Bangalore; een commercieel uitgebuite Krishna tempel, een indrukwekkende katholieke kerk, een botanical garden met geweldige aapjes (!!!), shoppen in de diepe straatjes etc. Morgen een dagje naar Mysore een stadje nabij en dan ’s avonds ga ik een lange bustocht naar het verre zuiden maken. Dan zal ik eindelijk voor het eerst op mezelf aangewezen zijn, spannund!!
Ps. Foto’s komen er echt aan (vooral die van de aapjes zijn zo koel!) maar nu heb ik weer geen kabel bij me en ik zit ook nooit ergens rustig genoeg om met die ftp server aan de slag te gaan…komt tijd, komen de foto’s en anders komen er kerstkaarten (ofzo);-))
world pieces 