Bolivia: De andere wereld

Iedere stad en iedere nieuwe plaats die ik bezoek in Bolivia, doet me verbazen. Maar Santa Cruz spant de kroon.

Het is de grootste stad van het land, ligt ongeveer op de grens tussen het inmens grote Amazonegebied en het inmens grote Andesgebergte. Na zeker 1,5 maand in de Andes te hebben doorgebracht betekende dit voor mij één ding: tropische hitte! Santa Cruz is de stad van de palmbomen, korte broeken, slippers, airconditioning, koude douches en schepijs, veel schepijs. Braziliaanse invloeden zijn er ook volop: BBQ restaurants, flirtende mannen, dure auto’s en winkels vol met producten uit het buurland. Kortgezegd, ik waan me in een andere wereld.

Onafhankelijk

Deze wereld wil zich economisch en politiek onafhankelijk verklaren van het Bolivia van Evo Morales. Deze werd in andere streken toegejuicht via de graffiti op de muren, hier wordt hij doodgewenst of ´bedankt´ in niet zulke fijne bewoordingen. Hier zijn ze bang dat hij als een soort Chávez zal gaan huishouden (Morales is begonnen met het opstellen van een nieuwe grondwet)  en de rijkdom zal afpakken van deze regio, van deze mensen, die het land hebben gemaakt tot wat het nu is. En zoals ik al aangaf, hier ziet dat er niet al te beroerd uit.

Potosí en Sucre

Voor ik hier aankwam heb ik nog de nodige dromen beleefd. Eindeloze natuur-avonturen vlakbij Samaipata. Watervallen, varenbossen (varens zo hoog en zo groot als palmbomen), bergtoppen, koken op een houtvuurtje, muggenbeten incasseren, het kwam er allemaal in voor. Verder heb ik met mijn Franse reisgenoten door de zilvermijnen van Potosi gekropen (dynamiet-explosies included) en de boel verkend in en rondom in de rustige, koloniale stad Sucre.

Brazilië is de volgende stap, vanmiddag stap ik op de trein die me een stuk verder zal brengen in de andere wereld. Om een of andere reden wordt deze trein ook wel de dodentrein genoemd maar voor zover ik weet zijn er alleen doden gevallen doordat mensen een plaatsje op het dak verkozen boven een normale zitplaats. Na zoveel nachtelijke busreizen over onverharde wegen en taxiritten waarbij ik 2,5 uur lang een zitplaats moest delen met iemand anders, kijk ik erg uit naar het ritje in de dodentrein.

Ik zal Bolivia erg missen, er is nog zoveel meer te zien, ik voel me veilig en de mensen zijn enorm lief. Helaas heeft het noorden van het land te kampen met heftige overstromingen, zitten er tienduizenden mensen zonder huis. Ik had heel, heel graag wat langer gebleven, maar in de stempel in mijn paspoort hebben ze 30 dagen geschreven, en die zijn bijna om. Ook het Spaans spreken zal ik missen, ik heb al driftig geoefend op “tudo bem?” en “você fala ingles?” maar echt ver zal ik het niet gaan schoppen in het portugees. In Brazilië zal de hitte mij, zoals iedereen, nog meer om de oren slaan. Maar goed, we hebben het hier wel over het beloofde land! Het Zuid-Amerikaanse ideaal, het exotisme, een levensstijl en een vibe die nergens anders ter wereld te vinden zou zijn.