Stukjes Brazilië, Argentinië en Paraguay

Mijn verhaal vervolgt in Sao Paulo, de grote hippe stad dichtbij de kust ten zuiden van Rio. Hier ontmoette ik als eerste de Besluiteloze Ex, die me meenam naar een feestje met zo´n 200 man, georganiseerd door vrienden. Wat ik daar zag kwam me in het geheel niet bekend voor: superhip gekleden mensen driftig stampend en swingend op alles wat je kunt vinden op de grenzen tussen samba, rock, forro, polka en dance. De toon was gezet, de Brazilianen weten echt wat feesten is en het maakt ze niet uit dat het pas 23.00 uur ´s avonds is en dat er niets anders te drinken is dan bier. Ook leerde ik Sao Paulo kennen als de stad van de Grote Gebouwen, die zijn werkelijk overal waar je maar kijkt: er zijn talloze beroemde architecten verantwoordelijk voor. Maar goed, aan grote gebouwen heb je niet zoveel, en evenmin aan Besluiteloze Exen dus ik verkaste naar het Hostel der Hostels, in de hippe wijk Vila Madalena. Daar hoorde ik mezelf elke dag zeggen: “Tomorrow I´ll be leaving, I think.” En natuurlijk ging ik dan niet. Het leven was te goed, elke dag stonden wij hostelgasten wel ergens op de gastenlijst, elke dag weer waren er verse caipirinhas en het zou zonde zijn om de leuke, sympathieke, gastvrije Brazilianen zo snel te verlaten. De hosteleigenaar bijvoorbeeld, stuurde zijn vrienden langs om ons mee te nemen naar het 2 uur verderopgelegen strand (een paradijsje!). Een andere keer nam hij ons mee naar een introductiefeest op de universiteit waar hij had gestudeerd: het bleek nogal incrowd te zijn en de ingredienten voor het feest waren voornamelijk bier, verf, water en modder. Na een week volledige brakheid kon ik in ieder geval samba dansen, had ik Marco Carola weer eens live mogen aanschouwen, wist ik weer hoe ik make-up moest aanbrengen en…was het toch echt tijd om te gaan.

De volgende stop was Puerto Iguazu, net over de grens in Argentinië. De prachtige watervallen die inmense hoeveelheden water met een ongelofelijke kracht naar beneden laten storten waren zeker om over naar huis te schrijven. Een leuke plus waren ook de mooie vlinders, vogels, levensgrote leguanen en coaties die overal in de bush te vinden waren. De dag erna deden mijn kersverse reisgenoot en ik het grote grensovergangspel. We reden terug naar Brazilië en vervolgens naar Paraguay. Concreet betekende dit 2 uur terug in de tijd, een paar nieuwe stempels in het paspoort en veel geharrewar met pesos, reais en guaranies. Dat laatste is een behoorlijk achterlijke munteenheid, met biljetten van 1000 tot 100.000 guarani. Andere aspecten van de Paraguayaanse cultuur zijn ook even wennen na al die luxe van de afgelopen weken: zo ben ik mijn camera alvast kwijt, lijken buschauffeurs niet te willen zeggen wanneer je moet uitstappen en is het centrum van Asuncion na 19.00 uur ´s avonds niet bepaald veilig te noemen omdat het voor een groot deel uitgestorven is. Ondanks dat heb ik hier superlieve locals ontmoet. Ik werd uitgenodigd het populaire (maar o zo bittere) drankje tereré oftewel ijs-yerba-mate te drinken, kreeg een rozenkrans om het ongeluk van de gestolen camera te compenseren, en ik werd “thuis” uitgenodigd waar ik een zieke moeder aantrof, een plantentuin en heerlijk eten. Vanmiddag ga in aan boord van een redelijk oud vrachtschip genaamd Guaraní (de Guaraní is trouwens de grootste inheemse cultuur van Paraguay), dat mij naar Concepción zal brengen, hopelijk veilig en wel. In elk geval zal het interessante uitzichten – en wie weet inzichten – opleveren, de Rio Paraguay cruisen al liggend in mijn hangmatje te midden van tereré slurpende mensen en de enorme hoeveelheden vracht (bier, groenten, etc) die ik vanmiddag ingeladen zag worden.