Mijn zogenaamde, met onderbroken regelmaat gepubliceerde world pieces zullen binnenkort vooral bestaan uit stukjes Buenos Aires. Wie weet lees je straks de verhalen achter de foto’s hierboven. (Ik heb nu email-updates, dus vul je adres even in via de link hier rechts).
Maar het kan ook zijn dat ik eindeloos ga verhalen over het vervolg op de date met de rode-Fiat-jongen (ja die is nog in beeld), of dat ik mijn volledige studie ga uitwerken in blogposts (maak je borst maar nat), of dat ik Buenos Aires al snel gezien heb en het ga hebben over Uruguay (ligt op slechts 1 uur rijden), Patagonië, Mendoza, Vuurland of voor mijn part Antarctica. Of, wat ook mogelijk is, dat ik een leuke baan vind, me een slag in de rondte werk (het leven moet natuurlijk ook bekostigd worden) en er geen tijd overblijft om stukjes te schrijven. Trieste zaak zou dat zijn, want dan had ik net zo goed in Nederland kunnen blijven.
Niemand vraagt me ook waarom ik wegga, heel grappig, verhuizen naar het verre buitenland is schijnbaar alleen maar gaaf en ik begin haast te geloven dat het per definitie goed is om uit ons land weg te gaan. Aan buitenlanders kan ik nooit goed uitleggen waarom ik Nederland niet zo zal missen, het algemene idee dat wij in het paradijs op aarde wonen heerst nog steeds. Aardige mensen, iedereen spreekt Engels, woont in een mooi huis, fietst al jointjes rokend lekker over de bruggetjes van die o zo knusse Amsterdamse grachten. En zo kan het ook zeker. Maar toch, mijn blik op Nederland verandert continu; alsof je door een kaleidoscoop kijkt, deze een beetje ronddraait en dan de molentjes, klompjes, wietbladeren, hemaworsten, importmarokkanen et cetera allemaal door elkaar ziet lopen. Versnipperd en verdraaid is mijn blik op ‘ons’ geworden. De mensen zijn inderdaad hartstikke aardig, maar hebben last van drukke stressperiodes waardoor ze per jaar gemiddeld een aantal maanden niet aanspreekbaar zijn. Ze werken zoveel omdat ze het liefst onder de Balinese zon vakantievieren en de maximale hypotheek keer anderhalf hebben genomen. Voor jointjes en andere ‘natuurproducten’ zijn ze een beetje bang omdat het gezonde-keuze-klavertje er niet opstaat en het dus kennelijk niet zo gezond voor je is. En die grachten zijn vooral leuk voor toeristen, wij kennen ze al zo lang. Ik bedoel maar, af en toe vind ik dat we hier een beetje triest bezig zijn. Er even niet zijn voelt als een zucht van verlichting . Of het ook de reden van mijn weggaan is weet ik niet.
Ik ga weg omdat ik als klein meisje met mijn neus boven een opengeslagen atlas alle vreemd klinkende eilandjes zoals Bora bora lag te bestuderen. Omdat ik daarna reisboeken verslond en sindsdien zodra er geld op m’n rekening staat direct een bus-, trein- of vliegticket boek. En uiteindelijk ga ik omdat het tijd werd om eens een tijdje ergens anders te leven (want er gaat niets boven reizen, maar het is wel erg vluchtig). Eigenlijk vind ik alle culturen, overal ter wereld, even intrigerend als de onze, die ik nog steeds dagelijks met verbazing door het innerlijke kaleidoscoopje aanschouw.
world pieces 
Mooie laatste paragrafen, ben blij dat je je zelf dan maar de vraag stelt, en antwoord geeft 🙂 Normaal gesproken zijn mensen die als maar weg willen natuurlijk altijd op de vlucht voor zich zelf, maar we zullen jou maar onder de uitzonderingen stoppen 😉
alvast veel plezier!
Jij fietst toch nooit jointjes rokend door de straten van Amsterdam? De vrijheid om wiet te roken (waar geen openbaar blowverbod geldt tenminste) en paddenstoeltjes te kweken is voor mij wel een van de redenen waarom ik in deze fase van mijn leven liever in Nederland blijf. Zouden ze dat hier verbieden of in de rest van de wereld legaliseren, dan zou ik graag weer wat door de wereld gaan zwerven.
Alvast veel plezier en nieuwe ervaringen gewenst in dat verre oord!
Ivar
Ik ga je stukjes ook dit keer weer helemaal volgen en hoop dat je het super naar je zin gaat hebben daar 🙂
Natas
Hoi wereldburger,
Natuurlijk vraagt niemand waarom je gaat. Iedereen die jou hoort praten ( of schrijven) snapt dat jij niet vast zit met je poten in de Holandse klei. En dat jij je niet laat binden, nee je zelfs laat uitdagen door grenzen en andere culteren. En als je je druk maakt over te weinig tijd om te schrijven, misschien moet je je dan maar laten sponseren voor al dit mooie schrijf werk. Weet zeker dat genoeg mensen het mooi en intressant vinden om een via jou grappige/filosofische blik even mee te kijken naar de andere kant van de wereld.
Have fun xx Joram