Piece # 3 – Observaties enzo

Honden zijn echt hot. Met name in Buenos Aires’ hotste wijk Palermo. Daar zie je professional ‘dog walkers’. Men gaat met hond naar het park om honden (en baasjes) te kijken, en de eigen hond bekeken te laten worden. Elke vijfde winkel die je tegenkomt is een hondenspeciaalzaak. Er zijn honden met staartjes in het haar, dekjes, kleedjes en voetbalshirts. Ook voor de niet hondenbezitters is het park een attractie want ook hier geldt het principe ‘tal perro tal jefe’ (‘zo hond zo baasje’) en beide komen in alle soorten en maten.

Auto’s gaan oneindig lang mee. De straat en de autowegen zijn voor mij een constante bron van verbazing en hilariteit. Wat je voorbij ziet komen aan auto’s die in mijn ogen de houdbaarheidsdatum met tientallen jaren hebben overschreden in ongelofelijk. Veel Fiatjes, Fordjes en andere oude Amerikanen die ik alleen ken van… het Latijns-Amerikaanse straatbeeld, allen met een nauwelijks definieerbaar kleurenpalet. Ze zijn soms zover doorgezakt dat ze met hun neus praktisch op het asfalt liggen. Ook vaak mist er een deel van de behuizing en heeft men dat probleem opgelost met een flink stuk plastic of tape. Standaard sluiten deuren en ramen niet zoals het zou moeten, eventueel liggen de stoelen er min of meer los in, en breekt er wel eens een onderdeel van het interieur af tijdens de rit. Het mag duidelijk zijn dat de verplichte APK hier nog geen feit is. Het mooie is dat wanneer de auto uiteindelijk echt geen vonkje levensenergie meer bevat, dat je hem gewoon in de straat kan laten staan tot hij is vergaan. Althans dat bevestigt een flink aantal roestige karkassen dat onze wijk ‘siert’.

Afgelopen weekend had een extra dag vanwege, als ik het goed heb, de herdenking van de dood van José San Martín, samen met Simon Bolivar de belangrijkste bevrijder van Latijns-Amerika. We hadden twee feestjes gepland voor de nachten en voor de extra muzikale dimensie werd Fruity Loops op mijn laptop geïnstalleerd. Gevolg was dat Ariel en ik dag en nacht aan het luisteren en produceren zijn geweest. Danceplaten uit 1994 (the early Armand van Helden, Josh Wink en Eric Morillo) werden uit de kast gehaald, en ook een Argentijnse rockband die ook Andes-folklore gebruikt (Divididos), Pink Floyd, het minstens zo vette album Dub side of the Moon, Moloko en some of the latest minimal techno. Toen toch maar weer de wijde wereld in. Bar Makena is nu al mijn favoriete hang out voor de zondagavond; daar houden ze elke week funksessies met een bak vol hippe jonge muzikanten. Ook mijn nieuwe kennissenkring is enthousiast want Makena is volgens hen een van de weinige plaatsen in de stad waar men niet uitgaat om potentiële nieuwe liefdes op te duiken of om ‘gezien te worden’. Het zou best kunnen kloppen want het publiek is supergevarieerd en soms net wat meer avantgarde (maar niet zo heftig als de minimal revolutie in Nederland). Het enige algemene minpunt van het uitgaansleven tot zover zijn de wc’s. Het wachten is op de opkomst van de toiletjuffrouw en daarmee droge, niet-verstopte wc’s en de aanwezigheid van, jawel, WC-papier.