Piece # 13 – Waar gaan de belastingpesos naartoe?

In ieder geval naar Mevrouw Kirchner, de President. Eerlijk gezegd is ze een voor mij nogal een komische verschijning: het zijn vooral haar (gebotoxde?) en ruim met lipgloss bewerkte lippen die de aandacht trekken. Ze doet denken aan een soort verjaarde Barbie, maar brunette, een verjaarde Skipper dus eigenlijk. En het is niet zo dat ze haar best niet doet: ze is met Evo gaan praten toen hij weer eens fikse problemen had met de rijke Boliviaanse elite die hem de macht niet gunt. Ze ging ook naar Lula in Brazilië om even wat handelsovereenkomsten te sluiten. Ze ging zelfs naar New York (of ze misschien ook steun ging betuigen aan Obama, dat herinner ik me even niet meer). Maar gaat ze ook nog iets verrichten acá, hierzo? De Argentijnen wachten af, hopen op veranderingen, zoals ze altijd gedaan hebben en zoals ze crisis na crisis overleeft hebben (de peso devalueerde volledig in 2001, en veel mensen betalen nog steeds schulden af die ze toen gemaakt hebben).

Elk jaar betalen ze bovendien meer belastingcenten, maar wat zien ze ervan terug in hun maatschappij? In elk geval geen tot zeer weinig:

• sociale woningbouw (Buenos Aires heeft maar woonruimte voor de helft van zijn werkelijke inwoneraantal. Waar bevindt zich de rest? In sloppenwijken en shabby immigrantenhotels)

• werkloosheidsuitkeringen

• ziekteverlof

• kinderbijslag

• vergoeding van psychotherapeutische of psychologische hulp

• voorzieningen of uitkeringen voor gehandicapten of ouderen

• culturele educatie op scholen (zodat de kids begrijpen dat mensen met een ander kleurtje of andere moedertaal óók mensen zijn)

• meer en beter openbaar vervoer

• studiebeurzen of leningen aan studenten

• fatsoenlijke lonen aan de docenten die werken op publieke scholen en universiteiten: ze staken nu al een week (lonen worden bovendien vaak niet uitbetaald, voor velen is het lesgeven verworden tot een soort nobele daad, een vrijwilligersbaan)

• openbare universiteiten met de benodigde voorzieningen zoals klaslokalen met zitplaatsen voor iedereen, computers, gebouwen die niet op instorten staan, een aula of eetzaal

Al deze faciliteiten en diensten bestaan hier overigens wel, maar zijn in handen van private instellingen, waardoor er een aardig prijskaartje aanhangt. Laten we hopen dat Max en Alex mevrouw Kirchner eens op de thee uitnodigen want echt, dat idee van de Nederlandse zorgstaat is heel zo gek nog niet.

(Karikatuur van Hermenegildo Sabat, gepubliceerd in het dagblad Clarín)