Deze post is een variant op de vorige, zij het meer poëtisch (maar evengoed een beetje stereotyp, want daar kies ik nou eenmaal graag voor).
De komende drie weken zal het rustig blijven op deze blog, we gaan Patagonië verkennen! Verhalen en foto’s volgen… Voor gezellige foto’s van mij en mijn Argentijnse vrienden en (nieuwe) familie: just hit my facebook profile. Hasta luego!
Midzomer II
De stad was moe, bezweet, bedekt onder een laagje vuil, ademend met het zwart rond de neusgaten. Ze was vele malen betreden, overreden, weggedrukt, volgestouwd, samengeknepen, uitgewrongen en regelrecht misbruikt. Ze had er genoeg van, en wist maar één weg naar buiten.
De weg van het ontvangen. Ze verwelkomde alles en iedereen. Al het nieuwe, al het traditiegetrouwe, al het mooie, het lelijke, het ondoorzichtige, het onbetrouwbare, het onverwachte, het onbekende, het onmiskenbare en zelfs het ontoelaatbare. Haar inwoners zagen het ook. Zij voelden al tijden wat de stad ook voelde. En deden wat iedereen zou doen, maar wat de stad zelf niet kan. Ze gingen.
Ze namen hun auto’s mee, en hun kinderen, en hun honden. De media hadden er ook een handje van, en de commercie. Want ook buiten de stad was ineens leuke muziek, gave optredens van DJ’s en bands, hetzelfde bier wat altijd zo verfrissend had gewerkt. En gelukkig was er buiten de stad ook ijs om het koel te houden.
Er was bovendien meer koelte zoals de oceaan, de wind, bergtoppen met sneeuw zelfs. De mensen wilden lange tijd niet meer terug naar de stad. Maar, hun stad was nog wel altijd de beste stad van heel… misschien wel heel de wereld. Dat zou zomaar kunnen. Het zou nogal wat zijn om daar zomaar weg te gaan, want wie zegt dat het ergens anders beter is? Of je er bijvoorbeeld wel net zulke goede pizza napolitana kunt krijgen. Of je er ooit vrienden zal maken. Je weet nooit of het ooit echt veel beter zal worden dan nu. Waarschijnlijk niet.
world pieces 
Reageer op deze post