Piece # 26 – Juan Perez, de Argentijnse Jan Modaal

Hoe zou Jan Modaal leven als hij in Buenos Aires was geboren? Iemand met een gemiddeld inkomen en een gemiddeld leven, zonder uitspattingen of bijzonderheden? Misschien bestaan zowel Juan Perez als Jan Modaal niet, misschien heeft iedereen hier wel iets bijzonders; groots schrijftalent bijvoorbeeld (Jorge Luis Borges), of voetbaltalent in combinatie met verslavingsgevoeligheid (Maradona) of gewoon veel ambitie (Máxima).

Of hij nou echt is, een mythe of enkel een handige socio-economische constructie, dankzij mijn Argentijnse vrienden, kennissen en collega’s, de voorbijgangers, de verkopers en de baliemedewerkers heb ik een eigen versie kunnen bedenken van Juan Perez. Spannend hoor, lees mee!

Juan Perez is een stukje jonger dan zijn Nederlandse versie, de hele bevolking van Argentinië is namelijk iets jonger. Hij is begin dertig en heeft twee dochters, echte dametjes al, van zes en van drie. Hij woont met zijn gezin en hun hondje in een niet zo heel ruim appartement op acht hoog. Het huis is lekker koel en ietwat donker, en zodra je de balkondeur opendoet stort het straatlawaai zich naar binnen. De tv staat veel aan, maar het is de hond die de hele dag in het middelpunt van de belangstelling staat; iedereen is méér dan dol op Bobby.

Juan werkt al sinds halverwege zijn studie fulltime bij Telefónica, en inmiddels is hij het meer dan zat om voortdurend de orders te moeten opvolgen van zijn manager, een onuitstaanbare leeftijdsgenote die meer interesse heeft in schoenen, manicures en roddelen dan in het bedrijf, maar hun hogere chefs lijken zich daar niet van bewust. Juan’s vrouw Marcela werkt als administratief medewerkster bij een overheidsinstantie en brengt verder zoveel mogelijk tijd met de kinderen door. Hij leerde haar kennen in een discotheek – waar vrijwel iedereen “op zoek” was en Fernet-cola dronk – toen ze beiden begin twintig waren en studeerden. Sinds ze samen zijn hebben ze vrijwel geen discotheek van binnen meer gezien.

Het weekend is altijd weer een verademing: even de druk van de schouders die gedurende de week is veroorzaakt door conflicten op het werk, verloren tijd in het stadsverkeer, opvoeding, rekeningen betalen en huishouden. Het gezin gaat meestal naar het vakantiehuis, gelegen op 60 km van de stad, van zijn schoonouders om daar met een groot deel van de familie te relaxen en – steevast – te barbecuen. Zijn jongere zus is opnieuw zwanger; in de familie komen er steeds meer neefjes en nichtjes bij.

Jan Modaal heeft waarschijnlijk Thailand wel eens bezocht of een weekendje New York gedaan, voor Juan zit een verre vakantie er niet in. ’s Zomers gaat het gezin twee weekjes naar de kust. Sparen is niet aan de orde, want de rentepercentages die de banken aanbieden zijn tenenkrommend. Het lijkt Juan wel wat om ooit wat van Europa te gaan zien: Londen, Parijs, of eventueel New York of Californië. Hij zou dan zijn autootje, een Renault van 12 jaar oud, moeten verkopen. Fietsen heeft hij sinds zijn jeugd niet meer gedaan. Sporten? Af en toe belt er een vriend met het voorstel om een voetbalveldje te huren en een partijtje te spelen, maar een vaste gewoonte is het niet. Al zijn vrienden kent Juan nog van de faculteit. Hij spreekt ze meerdere malen per week, meestal via messenger, al is het maar om ze een film aan te raden of advies te vragen over een alledaags probleem.