Piece # 30 – Simpel-weg Uruguay

Sinds ik in Argentinië ben staat Uruguay nummer één op mijn verlanglijstje landen-die-ik-van-plan-ben-te-bezoeken. Het meest verleidelijke aan Uruguay is dat het op slechts twee uur varen vanuit Buenos Aires ligt. Ik denk dat voor een inburgerende buitenlander in Nederland België ook hoog op zijn verlanglijstje zou staan. Een bereikbare droom voor reislustige types zullen we maar zeggen.

Dus voor de Paasdagen kocht ik boottickets naar het beloofde land daar aan de overkant van de zilverrivier. Ariel en ik kwamen donderdagavond aan in het dorpje Carmelo, dat slechts een donker gat bleek. Er stond een bus die naar Montevideo ging. Drie uur zou de reis duren. Dus we stapten in.

Na de bustocht die we zittend in het gangpad moesten doorbrengen (paasdrukte), kwamen we ’s avonds laat aan in de hoofdstad Montevideo alwaar we eerst geen betaalbare hotelkamer konden vinden (paasdrukte alom). Uiteindelijk vonden we een semi-betaalbare waar lugubere schilderijen aan de muren hingen. Het maakte niet uit; doodmoe vielen we in slaap. ‘Lekker relaxt, zo’n vakantie’, dacht ik nog.

De volgende dag kochten we allerlei bustickets, heen en terug naar la Pedrera, het door ons tot verblijfplaats gekozen dorpje. Er waren nog maar net aan twee plaatsjes beschikbaar in het beperkte aanbod van busdiensten (weer paasdrukte), zodoende zouden we op de terugweg een halve dag in Montevideo doorbrengen, en later 5 uur moeten overbruggen tot de bootdienst naar Argentinië zou vertrekken. ‘Zien we dan wel weer, ondanks alle paasdrukte hebben we toch mooi de tickets’, zeiden we.

Helaas hadden we dus tickets bemachtigd voor de meest langzame busdienst van allemaal waardoor we pas na nog eens 4 uur reizen in la Pedrera aankwamen.

Maar, la Pedrera maakte alles goed. De camping was mooi natuurlijk, ons tentje stond binnen 10 minuten, en de eigenaresse serveerde ons gebakken vis en aardappelpuré (ja, een ware specialiteit) met Uruguayaanse wijn. We gingen het dorpscentrumpje in en ook dat was werkelijk leuk. Er was een jazzfestival aan de gang, en de paasdrukte was hier geen drukte was maar zorgde er juist voor dat dit gat er niet geheel verlaten was. Bovendien was er een prachtig uitzicht op het ongerepte strand, de zeer woeste golven en de sterrenhemel.

De volgende dag hadden we eindelijk helemaal niets van doen met alles wat de mens het leven lastig maakt (zoals paasdrukte!) en bleven we de hele dag op het strand (hier wat foto’s). Grappig genoeg was er helemaal niemand! Terugwandelend smokkelden we een eucalyptusplant met wortel en al mee uit het aangrenzende natuurgebied. Die avond barbecueden we en bezatten we ons samen met wat andere flamboyante en minder flamboyante verschijningen die zich toevallig ook in la Pedrera bevonden. Ja, de vakantie was nu eigenlijk al compleet.

Dag drie was een snikhete dag en we probeerden, eenmaal weer in Montevideo, hoogte te krijgen van deze stad en haar inwoners. We kwamen echter niet veel verder dan dat de hoofdstad een geheel vervallen, grijs en straatarm centrum heeft waar bar weinig te beleven is. Logischerwijs komen de stedelingen het liefst naar Buenos Aires; en ik kan ze ondanks mijn persoonlijke bezwaren geen ongelijk geven.

Tot slot moet ik gewoon even melden dat men in Uruguay de mate letterlijk geen moment met rust laat. Is mate drinken in Argentinië iets voor tijdens het werk of het socializen, in het buurland reist, slaapt, fietst en gaat men al mate-slurpend naar de WC met de thermoskan onder de arm geklemd.