Direct achter mijn huis is een ziekenhuis. Dat is niet zo bijzonder; op minder dan 10 minuten loopafstand zijn er nog 3 ziekenhuizen in de buurt. En wat ook niet zo bijzonder is, is dat er rond het ziekenhuis en heleboel katten zwerven. Je ziet ze overdag opgerold in het gras liggen, of wat van het kattenvoer smikkelen dat buurtbewoners hebben neergezet. Soms zijn er ook jonkies. Recentelijk zag ik er twee; het waren duidelijk broertjes want ze dronken om en om bij hun moeder die ze voortdurend in het oog hield. Echter, eentje was ongeveer twee keer zo groot als de ander! Het kleintje was kleiner dan klein, nooit eerder heb ik zo’n hummeltje gezien. Een paar dagen later, wanneer Tomas bij mijn op bezoek is, zien we helemaal aan de straatkant bij het hek twee andere jonkies. Ze komen naar ons toe en blijven ons kopjes geven. Beide lijken een ademhalingsprobleem te hebben, en één van de twee is duidelijk heel zwak. Ik twijfel of ik een van de katjes mee zal nemen om er voor te zorgen, ze hebben duidelijk zorg nodig. Maar wat doe ik daarmee hun moeder aan? En zouden ze niet zo vol ziektes zitten dat er eigenlijk geen genezing mogelijk is? Misschien eerst eens bij de dierenarts informeren over de ins en outs van het adopteren van straatkatten. Ik begon me af te vragen of er meer mensen zijn die zich bekommeren om deze beestjes en hun kroost, die als paddestoelen uit de grond lijken te komen.
Vorige week zaterdag had ik boodschappen gedaan bij de Chino en liep ik met 3 tassen vol langs het ziekenhuis. Er stonden een paar señoras bij het ieniemienie katje en zijn twee-keer-zo-grote broer. Het bleken dé kattenverzorgsters en tevens mijn overbuurvrouwen te zijn. Ze vertelden dat er verderop in de tuin een kitten is die nodig geadopteerd moet worden: het is de enige overgeblevene uit een nest waarvan de moeder in geen velden of wegen te bekennen is.
Was ik toevallig geïnteresseerd?
Kortom, het kleintje kwam die dag bij ons. Ze werd verschoond, gevoederd, ontvlooid, bijna doodgeknuffeld, leerde op de kattebak te gaan, en …zo goed en kwaad als het ging werd ze gefotografeerd.
Waarom ze Mandarina heet? Geen idee, misschien we vonden haar wel fruitig?
Even bijslapen
Stilzitten blijft een moeilijke
Playground
world pieces 
Hé wat een schatteke, die Mandarina! En gaat haar roepnaam ook voluit Mandarina worden? Het is echt wel iets voor jou om een klein verstotelingetje te adopteren, vind je ook niet Jakobien?
Moet je die silhouetfoto zien, wat een katje! Ik neem aan dat het een meisje is, naar de naam?
Hopelijk wordt de fotosessie te zijner tijd vervolgd, kunnen wij haar ook zien opgroeien.
veel poezenplezier, Engelien
Ohhhhhhhhhh, wat een poepie!
Wacht maar, nu je er één hebt volgen er meer 🙂
Liefs Natassja
Mandarina Cabello van der Weijden is nu ook op Facebook. Ze zoekt nog vriendjes (van zowel het menselijke als het dierlijke soort)!