Piece # 35 – Crisisthermometer

Of Argentinië ook last van de economische crisis heeft?
Het enige juiste antwoord is: Argentinië heeft haar portie crisis al langer geleden gehad, in het jaar 2001.

Die ontstond, kort samengevat, als volgt: om een periode van hyperinflatie te reguleren werd de munteenheid van dat moment, de Austral, omgezet naar dollars (10.000 Australes stond gelijk aan 1 dollar). Vervolgens werd de dollar een op een aan de peso gekoppeld (op dit moment is hij zo’n 30 dollarcent). Dit bleef een tijdlang gunstige gevolgen hebben en na een jaar of wat konden de Argentijnen flink losgaan: geïmporteerde spullen uit de VS stroomden het land binnen. Iedereen schafte aan wat hij altijd al had willen hebben. Op vakantie naar Brazilië, Miami of Mexico kostte vrijwel hetzelfde als thuisblijven. Kortom, de tijd van je leven, zou je zeggen. Helaas dachten de meeste politici er hetzelfde over en deden met de nieuwbakken “winsten” geen verstandige investeringen in bijv. infrastructuur, onderwijs of gezondheidszorg. De buitenlandse staatschuld bleef bovendien maar stijgen. Investeerders verloren het vertrouwen en begonnen hun tegoeden op te nemen. Er volgde een klap. Banken en bedrijven gingen over de kop. De overheid besloot dat burgers slechts heel beperkt geld konden opnemen, bij lange na niet voldoende. Er volgden nog grotere protesten dan er al plaatsgevonden hadden, inclusief vele doden en gewonden; het ministerie van Economische Zaken wisselde in totaal drie keer in deze roerige periode.

Om door te kunnen gaan in het leven, vonden de burgers de ruilhandel opnieuw uit. De één maakt bijvoorbeeld eten klaar in ruil voor een wiskundeles aan haar zoon, de ander geeft een psychologiesessies kado in ruil voor een dagelijkse lift naar het centrum. In deze tijd is de dienstensector enorm gegroeid en nog steeds plukken we daar de vruchten van: op elke hoek van de straat is vers, zelfgemaakt voedsel te koop, en er is nergens gebrek aan schoonmaaksters, kinderen-naar-school-brengers, honden-uitlaters, frisdrank-delivery, remises (clandestien taxivervoer).

Begin januari 2002 maakt interim president Duhalde een eind aan het ge-emmer, door in werking te stellen dat iedereen zijn verloren tegoeden terug zou krijgen en de volledig tot stilstand gebrachte Argentijnse industrie en commercie nieuw leven in te blazen. Eigen productie gaat voor, werd het motto. Vandaag klagen we hier steen en been dat de mp3-spelers, computers, M&M’s en andere internationale producten zo duur zijn, maar “it saved Argentina’s ass” en daarom eten we nu Rocklets in plaats van M&M’s, dragen we Argentijnse merkkleding in plaats van Tommy Hilfiger en sparen we ietsje langer voor hedendaagse electronica.

En nu? Nu kijkt iedereen het zo’n beetje aan en is blij dat men niet meer zo afhankelijk is van de VS. Er zijn hier wel banen verloren gegaan, er is inflatie en er zijn protesten voor betere salarissen in vrijwel alle sectoren. Maar dit alles niet meer dan normaal. De overheid neemt ook wel maatregelen tegenwoordig, al snap ik ze niet altijd. Zo geven ze bijvoorbeeld premies zodat je goedkoper een nieuwe auto kunt aanschaffen. Er rijden enorm veel nieuwe auto’s rond. Mensen blijven huiverig om spaargeld op de bank te zetten, in plaats van te sparen koopt men liever iets duurzaams als een auto of een meubel. En wanneer men het geld nodig heeft verkoopt men het op Marktplaats aka MercadoLibre. Het verbaast mij telkens weer hoeveel – naar West-Europese maatstaven – verouderde, waardeloze troep daar verkocht wordt, maar het bewijst dat alles z’n markt en z’n waarde (en ook waardering) heeft in de “nieuwe” Argentijnse economie.

http://queridacristina.blogspot.com/