De enorme billboards die Buenos Aires nu in de winter iets meer kleur geven, zijn niet allemaal van hetzelfde vermoeiende soort dat je vertelt dat je bij McDonalds heerlijk kunt ontbijten, of dat de nieuwste Disney film het ultieme entertaiment voor de hele familie is. Momenteel hangt de stad vol met propaganda waarop grote hoofden van meneren en mevrouwen die een gooi doen naar flinke verkiezingswinst en daarmee het bestuurschap over Buenos Aires. Zondag kiezen de provincies van Argentinië hun nieuwe besturen. ‘OK, provinciale verkiezingen in het land van de steaks & de tango, hoe in-te-re-sant’ hoor ik jullie al denken. En ook de Argentijnen van 18 jaar en ouder kennen hetzelfde soort sarcasme, maar ze zijn 28 juni as. dus wel verplicht om te gaan stemmen.
Ik vind dat een teken van gebrek aan respect voor de (keuze)vrijheid van het individu, en heeft democratie niet juist daar alles mee te maken? Tegelijkertijd zijn deze verkiezingen ook best spannend, en ik vraag me bijvoorbeeld af wat er gaat gebeuren met het bestuur van de stad Buenos Aires, die als provincie op zich telt. Op dit moment is de heer Macri de “president” van BA. Velen vinden dat hij het OK doet, vele anderen moeten hem niet, want in 1993 werd bekend dat hij via het autobedrijf waar hij directeur van was de staat heeft opgelicht voor vele miljoenen dollars. In Argentinië word je dan gezien als een goede zakenman.
Een schetsje van het huidige politieke toneel:
– Heel sterk aanwezig zijn de Partido socialista, Nieuw links (Nueva izquierda) en de Partij van de Arbeid (Partido Obrero). Ze geven mij veel hoop met leuzen in de trant van: “Dat de crisis wordt betaald door de kapitalisten en de monopolisten!” Volgens inwoners hier zijn ze echter stuk voor stuk zeer popularistisch, het échte links is met name in BA ver te zoeken.
– Mevrouw Michetti is een dame in rolstoel (de rolstoel staat als het even kan nog meer in de belangstelling dan zijzelf) die door Macri is geïntroduceerd als zijn opvolgster, hijzelf bereidt zich voor op het staatspresidentschap.
– En dan zijn er nog een flink aantal personen aan de rechterkant, die doorgaans meer aandacht trekken dan de partij die ze vertegenwoordigen: de heer Kirchner (ex-president en echtgenoot van de huidige presidente), de heer Heller, de heer Narvaez. Deze doen het verrassend goed onder de porteños die, net als mensen overal ter wereld, bang zijn voor onveiligheid, terrorisme en gripe A. Hun leuzen zijn bijvoorbeeld: “Veiligheid kun je maken” en “Weiger je te laten archiveren, check het eerst”. Juist. De heer Narvaez, aan wie voorgaande leuzen zijn toegeschreven, heeft betrekkingen gehad met de grootste efedrinesmokkelaar van het land. De heer Kirchner’s kandidatuur is omstreden omdat hij zich een paar maanden geleden al in de provincie Santa Cruz kandidaat stelde en vervolgens ook in Buenos Aires. De heer Heller is al vijf keer opa en heeft een blog, Facebook-, Twitter-, Youtube-, Sonica-account en website met live chat; met hem hoeft men waarschijnlijk niet te vrezen voor extra belasting op internetgebruik.
Wat te doen als je het hele toneelspel niet ziet zitten? Als je na jarenlang leugens, gedraai en gebrek aan verantwoordelijkheid de politiek niet meer serieus neemt? Op straat valt in graffitihandschrift te lezen dat je blanco moet stemmen, of beter nog, helemaal niet moet gaan. Volgens anderen is er maar één manier om te zorgen dat je stem buiten het toneel blijft en niet wordt toegevoegd aan één van de grootste partijen (zoals de “blanco” stemmen): het stembiljet verscheuren of met tomatenketchup overgieten en het vervolgens in de bus deponeren. Stem ongeldig = niet gestemd. Ook al heb ik geen stemrecht, ik ben wel benieuwd naar de afloop van de voorstelling.
world pieces 
Interessante post. Ik vond het ook een hele belevenis om de verkiezingen van dichtbij mee te maken. Opvallend is dat in tegenstelling tot Nederland de politieke toestand in Argentinie (zeker in verkiezingstijd) in bijna elk gesprek wel even ter sprake komt. Meestal niet om een inhoudelijke discussie aan te gaan, maar om te kunnen concluderen dat de meeste politici dieven zijn. Daar zit een kern van waarheid in, maar helaas leidt deze conclusie zelden tot actie. Het is in het licht van de Argentijnse geschiedenis te begrijpen. Aan het politieke systeem is een hoop te verbeteren en hoewel het moeilijk is, geloof ik ook dat deze verbetering mogelijk is. Ik zou overigens ook weer niet zover willen gaan te stellen dat alles toneelspel is. Volgens mij zijn er wel degelijk partijen die over een langere periode een consist en eerlijk verhaal houden en hier ook naar handelen. Helaas vinden de meeste mensen het uiteindelijk toch prettiger om het te houden bij het klagen over de politieke situatie dan eens een partijprogramma te lezen of zelf actie te ondernemen.
Er is misschien (blijf een beetje sceptisch) een soort van hoop opgestaan. Pino Solanes dook twee weken geleden als vanuit het niets op in de verkiezingsstrijd, en werd tweede (24% van de stemmen) in Capital. Zijn partij zegt geen Peronist, radicaal, Kirchnerist of wat dan ook te zijn, maar iedereen die met een werkelijk goed idee komt te steunen. Heldere bewoordingen, sociaal bewogen, dicht bij het volk.
Helaas voor nu, Michetti won en haar partij Union Pro eindigde in veel andere provincies ook als winnaar. De provincie Buenos Aires heeft zelfs gekozen voor Narváez.
Ik vond Solanas ook een positief verhaal houden en afgaande op de uitslag was ik niet de enige. Toch heeft ook hij een verleden waarin hij Menem heeft gesteund. De Argentijnse politiek bestaat naar mijn mening nog steeds te veel uit dezelfde gezichten. Een van de weinigen die wel het politieke systeem met jonge mensen probeert te vernieuwen is Elisa Carrio. Er valt genoeg over haar te zeggen, maar ook zij houdt een consistent en eerlijk verhaal. Ik denk eigenlijk dat Argentijnen nog niet zouden moeten kiezen voor zogenaamd links of rechts (als dergelijke richtingen al bestaan), maar voor eerlijke politiek moeten gaan zonder te veel naar de politiek kleur te kijken. Zo ver is men gewoon nog niet. Er wordt nog teveel naar het verleden gekeken, terwijl politiek vooral op de toekomst gericht zou moeten zijn. Dat zouden vooral de peronisten zich eens aan moeten trekken.
Overigens stemt Rosario traditioneel links en socialistisch.
En nu is er nog meer controverse: er hadden heel wat gevallen van DE griep kunnen worden voorkomen als men de verkiezingen had uitgesteld tot na de winter. (Maar nee, dan zou de regerende partij in Buenos Aires minder kans hebben opnieuw verkozen te worden, dus – zo zegt men – drong zij aan op het doorgaan van de verplichte verkiezingen afgelopen zondag.)