Piece # 53 – Het feest dat vrije tijd heet

Mensen vragen soms: wat doe je in Buenos Aires zoal in je vrije tijd? Ik heb nooit een kant-en-klaar antwoord, ik weet eigenlijk alleen dat het lijkt alsof ik structureel vrije tijd te kort heb. Herkenbaar, niet? Hier een superspannende doorsnee zomerweek.

Maandag ben ik gaan hardlopen, dat was interessant want het was al bijna twee maanden geleden dat ik een laatste poging hiertoe gedaan had. Die poging was in Nederland en de vrieskou kroop zo diep mijn longen in dat ze er pijn van deden. Dat liep dus minder lekker. Deze maandag was de temperatuur wonderbaarlijk genoeg niet al te hoog en rond 20.30 uur ’s avonds liep ik vrolijk en blij een paar rondjes om Parque Centenario. Daarna had ik uiteraard twee dagen spierpijn.

Dinsdag ging ik, ook weer sinds lange tijd, naar mijn favoriete hulpverlener: ostheopate Jackie. Dit vrouwtje doet aan voetreflexologie, en gaat vervolgens je lichaam “rechtzetten” met behulp van een massageapparaat, infraroodlamp en haar eigen handen. Dat ze vaak ook in je mond moet zijn om je gehemelte of je rechterkaak weer te laten ontspannen maakt het helemaal compleet. Ze heeft ook voorspellende krachten. Zo heeft ze me gezegd dat ik moet blijven sporten om niet krom te worden zoals mijn oma (die kende ze niet), dat ik mijn best moet doen om niét mijn nekspieren te gebruiken, want daar komt anders stress in, en ik moet mijn gedachten niet herkauwen zoals een koe dat doet met zijn eten (dat zei ze me tijdens onze eerste kennismaking).

De volgende dag ging Ariel er heen. Niet geheel zonder protest (“Gaat ze aan me zitten? Ook aan mijn voeten? Je weet dat ik daar niet van hou!”), maar hij ging. Voor zijn eigen bestwil, want hij had zijn rugproblemen nog maar net overleefd of hij merkte op een middag dat hij ineens aan één oor doof was geworden. Naast alle onderzoeken, doktersadviezen en medicijnen, moest hij van mij naar Jackie. Zij zou hem vast inzicht kunnen geven over hoe hij nog meer van dit soort onplezierige lichamelijke verrassingen kan voorkomen. Er zijn nu drie weken van medicijnen innemen gepasseerd en zijn gehoor is weer ietsje teruggekomen.

Ik ging deze woensdag naar het nieuwe anfitheater in Parque Centenario, een van de plekken waar de overheid deze zomer culturele evenementen (Aires buenos aires) organiseert. Het was tango/moderne dans met helaas – zo vonden ik en mijn vriendinnen – een erg grote nadruk op tango. Tango is prachtig om te zien maar als je geen tangofanaat bent, wil je na een uur stiekem wel weer iets anders.

Donderdagavond trok ik eerst mijn kast overhoop. Ik moest iets vinden om aan te trekken op deze klamme zomeravond, iets elegants en luchtigs maar niet te ongemakkelijk. Ik probeerde een spijkerbroek en raakte abrupt depressief, die kreeg ik niet eens aan! Het was vast de combinatie van iets teveel ijs eten, de net gewassen spijkerbroek, en zoals ik al zei de klammigheid van die dag. (De spijkerbroek laat ik dus nog een weekje in de kast.) We vertrokken naar San Telmo, en gingen onze favoriete concertzaal La Trastienda binnen. We kregen een tafeltje en bestelden wat te drinken. Trompettist Gillespi mag zijn naam dan gejat hebben van een internationale jazzgrootheid, hier is hij terecht een nationale held. Samen met zijn energieke band en een aantal genodigden speelde hij jazz/rock/blues/improvisatie en deed tussendoor semi-nonchalant humoristisch, want we kennen hem ook allemaal als radio-comediant bij de show La venganza será terrible.

Vrijdag had ik geen tijd voor de wekelijkse AtoBiz borrel-en-misschien-filmavond. Nadat ik me thuis omgekleed had, reden we naar Bernal, naar het huisje wat mijn schoonfamilie pas gekocht heeft. Manuela, Ariel’s halfzusje, werd 19. Het huis en patio zaten vol familie. Ernesto, Ariel’s schat van een vader, was te vinden achter de barbecue. Om even voor 12-en werd er gezongen en een kaarsje op de taart uitgeblazen (dit noemen ze la velita; het kaarsje). We aten taart en direct daarna werd er wéér gezongen omdat nu, zaterdag, Laura, de moeder van Manuela en vriendin van Ernesto, jarig was. We bleven nog een tijdje kletsen, drinken en klagen dat het nog steeds zo warm is. Tja, what’s new. De hele weg terug in de auto heb ik geslapen.

Nu is het weekend, het weer is wat onbestendig en we laten alles nu maar eens op zijn beloop. Er zijn openluchtfilms, er is het zwembad, er zijn vriendinnen die uitgaan, morgen begint het Chinese jaar van de Tijger, ik wil in de Chinese buurt eigenlijk wat foto’s gaan maken. Voor nu: alleen maar even chillen en schrijven.