Piece # 54 – Buenos Aires op z’n gat en mijn buren op de barricades

Buenos Aires leek altijd prima bestand tegen een hoosbuitje of twee. Tot vorige week. Een avond lang flinke regenval en de stroom lag er uit. En niet eventjes, nee, twee dagen en nachten zaten we in het donker. Dan zijn 48 uur ineens wel erg lang, daarbij bederft ook nog eens de inhoud van je koelkast. Een flink aantal buren vonden het allang welletjes en begon die tweede avond op potten en pannen te slaan.

De stroom kwam terug, maar klapte er direct weer uit bij de volgende bui. En deze vrijdagavond opnieuw. Het regende een half uur flink, en vrijwel direct moesten overal in de stad door politie en brandweer avenida’s afgezet worden omdat ze al in rivieren veranderd waren. Hiertoe behoorde ook de plek waar ik na de after office de bus naar huis had willen nemen. Metro’s reden ook niet. Ondanks de regen, dacht ik dat ik misschien beter kon gaan fietsen. Ik moest immers naar een iets hoger gelegen gedeelte van de stad. Fout gedacht! Ik fietste al snel een paar blokken lang door enkeldiep water. Kwam bij een afgezette avenida met verkeersregelaars. Alles was donker, hier was de stroom uitgevallen. Ik ging over de stoep, stak de spoorweg over, en… reed samen met heel veel auto’s ineens in een pikdonkere straat door het modderzwarte water dat tot aan mijn kuiten stond. IEEK! Mijn innerlijke vocabulaire bestond voor even uit enkel “kuuuuut!” en “gatver!”, vervolgens hoopte ik dat ik niet onderuit zou gaan of zou hoeven afstappen want dan zouden zo mijn slippers van mijn voeten raken en wegdrijven (het water stroomde). Stapvoets peddelde ik door, want de auto’s kwamen van alle kanten en het verkeer zat vrijwel klem. Ertussen waadden ook voetgangers door het modderwater, stuk voor stuk met een beduuste, geschrokken gezichtsuitdrukking, net als ik waarschijnlijk. Evenals voetgangers en automobilisten hoopte ik dat de rivierstraat niet nóg dieper zou worden. Redelijk zinloos aangezien de stad op hobbels en kuilen gebouwd lijkt te zijn.

Ik trapte door en de straat werd beter. Diepe zucht. Toen kwam er weer een straat met diep water en herhaalde zich het bovenstaande. Ik kon alleen maar denken aan droge straten, en gelukkig die waren er. Allemaal vol met stilstaande auto’s. Er leken geen verkeersregels meer te gelden. De grootste (vierbaans-) avenida’s zaten helemaal vast. Mensen probeerden op iedere willekeurige plek passerende bussen aan te houden. Auto’s reden de stoep op. Alles en iedereen, inclusief bussen, gingen tegen het verkeer in daar waar het hen uitkwam.

Toen ik redelijk dichtbij huis kwam was ik nog steeds erg nerveus. Toevallig had ik deze dag mijn mobiele telefoon thuis laten liggen en Ariel had me vast al achtennegentig keer gebeld om te vragen of hij me niet moest komen ophalen met dit noodweer. Ik was drie blokken van huis verwijderd, en ondanks dat het ook hier volledig donker was, loste de spanning in me grotendeels op. Een symfonie van een klinkend slaan op deksels, potten en pannen klonk steeds harder; ongeveer vijftig buren hadden ons stuk straat afgezet en protesteerden opnieuw tegen het uitblijven van electriciteit. Hun leuzen hadden niet veel om het lijf; gouverneur Macri kreeg het er van langs en daarnaast klonk vooral “Queremos la luz!” (Wij willen licht, oftewel stroom). Eenmaal thuis stelde ik Ariel gerust, vertelde bovenstaand verhaal en we haalden onze drum en een flinke pan tevoorschijn om vanaf het balkon mee te protesteren.

Klik hier voor meer (betere) foto’s.

Ook heb ik een filmpje geschoten.

Wat nu? Inmiddels is alles weer droog en heb ik weer stroom, en zien we hoe er complete nieuwsuitzendingen gewijd zijn aan wiens schuld het is dat het stedelijke afwateringssysteem het water niet meer aankan en het electriciteitsnetwerk kennelijk zijn beste tijd gehad heeft. Wordt vervolgd.

UPDATE: Het is vandaag (maandag) weer een dag met wolkbreuken. Klik hier om te zien hoe een trein vanmiddag spectaculair door de wijk Palermo `splashte´.