In Argentinië worden maar weinig zaken lang van te voren gepland. Dit weekend ondervonden wij dat een beetje meer planning af en toe geen kwaad zou kunnen. Dan hadden we nu bijvoorbeeld niet voor 80 amerikaanse dollar per nacht betaald voor een middelmatige hotelkamer. Dan hadden we misschien ook de weerberichten even gecheckt voordat we 325 km met de auto aflegden, en kunnen zien dat het het hele weekend zou gaan regenen.
Maar, dit (lange) weekend is te bezonder om over banale zaken als financiën of het weer in te gaan zitten. Dit weekend vieren we namelijk allemaal dat Argentinië precies 200 jaar geleden onafhankelijk werd. De overheid heeft ons namelijk niet alleen twee vrije dagen gegeven maar ons ook getrakteerd op een mega-mega-megafestijn midden in Buenos Aires.
Vijf dagen lang zijn er defilé’s, dans-, zang- en acrobatengroepen uit alle provincies, concerten van grote artiesten uit heel Zuid-Amerika (op dit moment zingt Gilberto Gil One love van Bob Marley). Alles wordt live aanschouwd door een inmense hoeveelheid publiek. Het idee is dat de hele bevolking zich feestvierder voelt en daarom zien we bijvoorbeeld mond- en voetschilders op het enorme podium, daarom ontbreken bijvoorbeeld de Armeense, Poolse en Zwitserse immigranten niet in de desfilé’s en daarom treden ook balletdansers met een lichamelijke beperking op. Vijf dagen lang lichten om de 10 seconden de videoschermen rondom het podium op met de woorden ‘celebramos juntos’ (we vieren het samen).
Op 25 mei zal ‘zelfs’ het Empire State building in New York in de kleuren van de Argentijnse vlag worden gehuld.
Ik kijk ernaar via de televisie, want we zijn dit weekend in Colón, een mooi dorp aan de rivier Rio Uruguay in de provincie Entre Rios. Hier heersen de rust, de palmbomen, het groen, de wilde vossen en kunnen we volop smikkelen van wijn, kaas en olijven uit de omgeving. De feestelijkheden in de stad, nu op afstand, doen me ineens beseffen hoe sterk traditie, historie en folklore deel uitmaken van het moderne dagelijks leven in heel Argentinië. De modernisering en de internationalisering van het land zijn onmiskenbaar, maar anderzijds: jongeren uit de stad dansen behalve reggaeton ook met veel plezier murga, zamba en tango. Gitaristen van alle leeftijden en sociale klassen nemen de akoestische gitaar ter hand om recht vanuit het hart folklore te tokkelen en te zingen. Met smaak eten de inwoners van de hoofdstad regelmatig een traditioneel plattelandsgerecht zoals locro, puchero of humita. En niet omdat het tradities zijn, verankerd in iemands herkomst of als verplicht nummer op een bepaalde feestdag. Nee, wanneer men maar wil. Omdat het, denk ik, in het bloed zit.
Er resten nog twee dagen feest in het centrum van mijn doorgaans redelijk geliefde Buenos Aires. Dat geeft ons de kans om nog één dagje Entre Rios te gaan verkennen en dan, zoals dat wél voor vertrek was gepland, terug te rijden voor de laatste feestdag. ¡Viva la Argentina!
world pieces 
feest ze!