In de suburbs van Buenos Aires zie je veel enorme familierestaurants estilo campo: hier zou zowel het eten als de aankleding in zogenaamde “plattelands”stijl zijn en onbeperkt vlees van de barbecue (parrilla libre) worden geserveerd.
Ze doen mij altijd denken aan Center Parcs.
Ik had nooit verwacht dat ik er voet over de drempel zou zetten. Echter, dit weekend waren we uitgenodigd voor een etentje in één van de beste familierestaurants van de provincie, bovendien mét cena show.
Oneindig veel vlees
Bij binnenkomst kom je langs de parrillas waar in de lengte in plakken gesneden varken verticaal hangen te braden. Andere stukken vlees zijn minder herkenbaar maar zeker niet minder groot. Een team professionele barbecuejongens in het zwart hield zich bezig met het braden en grillen. Ons gezelschap van ongeveer 20 man was aan één lange tafel gezet. De enorme eetzaal was volgepropt met allemaal lange tafels vol met etende mensen, wat het praktisch onmogelijk maakte om bij je stoel te komen. Het eten was voor iedere gezelschap precies hetzelfde en werd vrij snel opgediend aan het uiteinde van de tafel. Vanaf daar moesten de vele bordjes salade, patat, provoletakaasjes en vlees worden doorgegeven richting het andere uiteinde. Vervolgens arriveerde ongeveer iedere 5 minuten een van de barbecuemannen die zojuist het zweet van zijn voorhoofd had geveegd een een professionele hardewerkers-lach op zijn gezicht had getoverd, met een enorm houten bord vol grote stukken zeer mals vlees. Er waren veel soorten vlees beschikbaar, waardoor er aan het borden doorgeven geen einde leek te komen.
Mijn fascinatie
Het gezellig en rustig eten werd verder bemoeilijkt door de harde muziek (smartlappen). En door de mensen. Het was voor mij onmogelijk om niet gefascineerd te raken door al deze mensen waarvan de meerderheid, lettend op de mate van overgewicht, vaste klant leek. Allemaal met smaak etend, sommigen meezingend met de muziek. Er zat een vrouw van 90 vlakbij ons, haar verjaardag vierend met haar familie. Ik had nog nooit eerder iemand, laat staan van deze leeftijd, van zo’n enorm groot stuk vlees zien eten. Misschien is het goed geweest dat ik het Spaanse woord voor vreetschuur niet ken, anders had ik het vast en zeker laten vallen.
Weergaloze show
Nadat iedereen in de zaal zijn laatste serving op had, kwam een Argentijnse versie van Frans Bauer het podium op om ons toe te spreken en te zingen. Dit betrof dus het “show” gedeelte in cena show. Bij elke smartlap die hij zong vroeg hij of dit niet het meest romantische lied ooit was en spoorde het publiek aan mee te zingen. En de Center Parcs vergelijking houdt hier niet op. We werden aangespoord namen van artiesten te raden bij de beginklanken van elk lied, er werden mensen het podium opgeroepen die met pruik op een playback-sessie deden in ruil voor, jawel een gratis diner. De applausmeter. Wat een weergaloos entertainment! Toppunt was de bijna-bejaarde die uit het publiek kwam om een nummer te playbacken, maar in plaats daarvan écht zong én over zowel het zangtalent als de heupbewegingen van Elvis bleek te beschikken. Het publiek in de zaal was niet meer te houden. De hele tent was inmiddels verworden tot een “heuse” disco en het podium stond vol dansende dames en heren van middelbare leeftijd en hun kinderen die zich uitleefden op opzwepende cumbia. De Frans Bauer zong zo sexy als hij maar kon mee met de cumbianummers.
Na het toetje (alweer flan con dulce de leche) vertrokken we naar een feestje in de stad van een heel ander kaliber. Als dat er niet was geweest had ik me uiteindelijk vast overgegeven aan deze voor mij unieke cena show-ervaring en tot in de kleine uurtjes op dat podium blijven dansen.
world pieces 
Reageer op deze post