Sinds het WK (oh ja, dat was déze zomer) hebben we kabeltelevisie. Voor die tijd niet. En eigenlijk was dat best heel prima. Nu er wel kabeltelevisie in huis is voel ik me zo nu en dan verplicht om te kijken. Of vertel ik mezelf dat het een prettige vorm van ontspannen is, een beetje tv kijken.
Maar al zappende langs al die kanalen, besef ik elke keer weer dat het juist tegenovergesteld werkt. Waarom?
Er zijn dus een stuk of 78 kanalen. Ik onthoud maar niet welke zender waar zit, dus eindeloos zappen ligt op de loer. Serieus, alleen al de oriënterende fase kost je een klein uur. Het kaf van het koren scheiden is de grootste uitdaging; driekwart van de zenders zendt alleen maar troep uit: sensatienieuws uit in de categorie overvallen, misbruik, drugsmoorden en verdwijningen. Weten mensen niet dat meer dan 30 minuten per dag kijken naar dit soort nieuws kan leiden tot angst, nervositeit, zwartgalligheid, straatvrees, depressie en paranoia? Weer een groot deel van de kanalen zendt alleen films uit. Zeker de helft van de kanalen is niet Argentijns, daarop wordt me in het Chileens of Gallego (Spaans uit Spanje) toegewauweld (al dan niet nagesynchroniseerd). Dan zijn er nog de muziekkanalen met gelukkig overwegend muziek. Het kookkanaal Gourmet bevalt me ook wel. Daar wordt dus dag en nacht op gekookt. Het nadeel hiervan is vooralsnog dat er te weinig goede koks zijn gecontracteerd en je daarom bijna alleen maar tegen de chagrijnige kop van keukenheldin – want dat ís ze – Narda Lepes aan moet kijken.
En dan is er nog een soort televisie die me de afgelopen maanden tijdens mijn televisionele inwijding direct fascineerde. De spelshows en de talkshows, waarbij het “spel” en de “talk” ondergeschikt zijn aan de glamour. De glamour komt voornamelijk in de vorm van schaars geklede vrouwen. Klinkt tegenstrijdig maar deze zijn het die de show inhoud geven. Deze vrouwen zijn namelijk voortdurend in beeld. Of ze nu praten, dansen of alleen af en toe naar de camera glimlachen. Ik zie ze ook wel geïnterviewd worden, bijvoorbeeld in SG, het glamourprogramma van Susana Gimenez, een vrouwelijke Gerard Joling. Mirtha LeGrand en Marcelo Tinelli zijn de andere twee grootheden uit het Argentijnse TV-amusement. Beide zijn zowel de grootste kijkcijferkanonnen (onder een groter deel van de bevolking dan de meesten willen toegeven) als de meest plaatsvervangende schaamte veroorzakende vertoningen (onder het andere deel van de bevolking).
Voor mij geldt dat ik het toppunt van verbazing heb bereikt bij het zien van een ander showprogramma, vergeef me dat ik de naam niet heb onthouden. Dit programma heeft een oud kereltje als presentator. De spelshow gaat als volgt: een mooie schaarsgeklede assistente brengt een schaal glimmende rode appels naar de tafel. Er belt een deelnemer. Samen met de assistente en de presentator kiest deze met welke appel er gespeeld gaat worden. Het spel begint met dat de assistente de gekozen appel doorsnijdt met een groot mes. Dan is het de taak aan de deelnemer aan de andere kant van de lijn om te zeggen van wélke appelhelft de assistente een hap moet nemen, zodat beide helften hetzelfde gewicht zullen hebben. De assistente neemt de hap, dit zien we in close up. Dan wordt er gewogen, hierbij wordt natuurlijk ingzoomd op de weegschaal, en o wat toevallig, het decolleté van de assistente is hierbij eveneens als close up in beeld!
En de deelnemer wint wel of geen prijs.
Ja, ik heb bij dit programma heus wel geprobeerd tot het einde te blijven kijken. Maar elke keer, ergens tussen het aanleveren van de appels en het wegen van de helften, kan ik de ironie niet meer opbrengen die nodig is om dit wanstaltige mediaproduct te verteren. Dan kan ik de zapneiging niet weerstaan. En moet ik even heel diep ademhalen en aan iets uit de echte wereld denken.
Goed, daarom kan ik je dus niet vertellen wat de hoofdprijs is voor de manspersoon die via de telefoon dit absurdistische geheel heeft weten aan te sturen op twee gelijke appelhelften.
¡Chau televisión!
world pieces 
Reageer op deze post