Piece # 71 – Buurvrouwenclub: de logica van het aanbevelen

Overleven in Buenos Aires gaat een stuk makkelijker als je de juiste aanbevelingen krijgt: welke sportclub, welke visboer, welke kapper… Het niveau van een heleboel diensten varieërt zodanig dat je dikwijls van een koude kermis thuiskomt, daarom is het nuttig altijd eerst in je omgeving naar aanbevelingen te vissen.

Dat is ook een van de redenen dat ik een grote verbondenheid voel met mijn collega’s. Natuurlijk ook omdat ik ze elke dag zie, en kan lachen om hun grapjes terwijl we chocola (o nee, software) proberen te maken van de dagelijkse deadlines, to-do-lijsten en onmogelijke verzoeken van klanten. Maar, het gevoel van verbondenheid komt des te meer doordat we net een clubje buurvouwen lijken. Je weet wel, van die omaatjes die huishoudelijke tips en roddels uitwisselen en elkaar aanbevelingen doen. Die resoluut stellen dat je bij bakker A je brood moet halen en bij bakker B de croissantjes.

Dit soort aanbevelen heeft binnen ons buurvrouwencollectief inmiddels ernstige vormen aangenomen. Op elkaars aanbeveling hebben we inmiddels allen dezelfde schoonmaakster (of haar schoonzus) aan huis, met enkelen zijn we vaste klanten bij dezelfde ostheopaat, dezelfde fietsenmaker, dezelfde loodgieter, dezelfde supermarkt om barbecuevlees te kopen, hetzelfde geweldige Armeense (Spaanse, Biologische, vul maar in) restaurant. Tot en met de psychologe.

En, ik sta er niet meer van te kijken dat de dierenarts mij korting geeft omdat onze kantoorboxer een zeer trouwe patiënt van hem is. Inmiddels gaan alle collega’s naar dezelfde tandarts: toen één schaap over de dam was en rapporteerde dat de tandartspraktijk aan de overkant van de straat echt wel jofel is, begon iedereen hier afspraken te maken. Alsof we jarenlang hadden gewacht tot zich een dergelijke messias, een redder in nood bij ontstoken tandvlees, aan ons gezelschap zou openbaren. “Chef” Manolo valt ook in de categorie redder in nood: hij studeert voor kok en komt elke dag een vrij exquisiete lunch voor ons bereiden. Een godszege, die wij met plezier weer aan anderen aanbevelen… maar niet te veel, anders kunnen we straks op zoek naar een nieuwe chef.

Soms vraag ik me af of het wel nodig is dat we elkaars aanbevelingen zo nauw opvolgen. Zijn we niet net een kudde schapen? We zijn toch allemaal individuen met een goed stel hersens? Toch niet, want in deze enorm grote stad voel je je automatisch klein en anoniem, je verdrinkt makkelijk in het ondoorzichtige aanbod van goederen, diensten en alles wat maar consumeerbaar is. Niet alles en iedereen is even goed of betrouwbaar. Het zijn juist de aanbevelingen via bekenden die je een stap verder helpen. Je kunt stoppen met zoeken, je voelt je weer mens. En bovendien, zo doet Buenos Aires tóch een beetje denken aan een dorp.