Piece # 88 – Het huwelijksbootje

Nog een paar nachtjes slapen, dan is het zover. Dan komt het huwelijksbootje langsvaren.

Vrijdag gaan we Si acepto zeggen voor de burgerlijke stand.

Bij het eerste bezoek aan de burgelijke administratie van stadsdeel Flores viel het al meteen op dat de statige ambiance waarop ik had gehoopt (een mooie hal, een knusse wachtruimte, een eventuele rode loper) geheel ontbreekt. In plaats daarvan wacht ons een gebouw met muren vol vlekken en strepen en cementen trappen die een chaotische aanblik heeft. Dit doordat er overal mensen op zoek zijn naar de juiste afdeling (slecht aangeduid), veel van hen met pasgeboren baby’s want hier worden ook de geboorteaktes uitgegeven. Dat zijn er volgens mij een heleboel meer in aantal dan de trouwboekjes.

De zenuwen beginnen ook op te spelen. Beetje gek, ik dacht eigenlijk wel op mijn Hollandse nuchterheid te kunnen rekenen, maar die is verrassend snel in rook opgegaan. De zenuwen worden ook aangewakkerd omdat je ineens geconfronteerd wordt met allerlei vragen en dingen waar je nog nooit van je leven over hebt nagedacht: Wil je dat we rijst gooien, of rozenblaadjes of bellen blazen?. En met keuzes waar je (ik dan) überhaupt niet over na kán denken. Hoezo trouwen in het wit? Voor de kerk? En tenslotte is er de confrontatie met zaken waar je veel beter op een ander moment over na had kunnen denken: Wat als ik er spijt van krijg? Wat als, wat als.

Qua feestgebeuren was het idee om het enigzins klein te houden. Voor Argentijnse en Nederlandse begrippen. Maar ik voel me genoodzaakt dit gegeven te herzien: de feestteller is opgelopen tot tweeënhalve dag. De trouwceremonie schijnt 15 minuten te duren, daarna komt men mee naar huis voor taart . De volgende dag een “onvergetelijke” lunch voor onze beste vrienden en familie, en in de avond een huiskamer-karaokefeest met alles (ja alles! wat dan? nou gewoon álles) erop en eraan tot in de late uurtjes.

Maar, natuurlijk heb ik er heel erg veel zin “an”.