In de jaren dat ik hier woon heb ik veel dokters gezien. Ze zijn ook nog eens heel makkelijk te herkennen. Medisch personeel loopt hier zowel binnen als buiten het ziekenhuis in een tenuetje: wit, lichtgroen, zeeblauw, wijnrood, lila. Elk ziekenhuis én elke afdeling heeft zijn eigen kleur.
Wat ik natuurlijk bedoel, is dat ik in Buenos Aires meer dan eens bij de dokter ben langsgegaan.
Als je je ziek meldt op je werk ben je namelijk verplicht om een doktersbriefje af te geven. Dus met enkel wat verhoging of een zware verkoudheid, toch even langs de huisarts. Dokters voelen zich denk ik beter als ze iets voorschrijven, want ik ben nog nooit naar huis gestuurd zonder recept. Mijn medicijntasje zit vol doosjes Quraplus en Refrianex: oppepmiddelen met paracetamol en pseudoefedrine waar zelfs een comapatiënt nog energie van krijgt. De arts schrijft – hoe ironisch – behalve een oppepmiddel ook rust voor: 24 uur, of meer, afhankelijk van de ernst van je klacht. Dat is wat je dan officiëel mag verzuimen van je werk. Eén van de eerste keren dat ik ging, vroeg de jonge arts aan me of ik wilde dat ie 24 uur opschreef of toch liever 48 uur?
Toch zijn er een hoop klachten waarmee je niet naar de huisarts gaat. Je stapt hier namelijk direct naar een specialist. Ik ga (zoals bijna elke vrouw in Argentinië) elke zes maanden naar de gynacologe voor controle. Ik ben ook bij een dermatoloog en gastroentereoloog geweest, zonder doorverwijzing van een huisarts. Voor buitenlanders betekent dit vaak een lesje medische terminologie en castellano voor gevorderden: zorg bijvoorbeeld maar eens dat je weet waarvoor je naar de otorrinolaringologo zou gaan (zie voor het antwoord onderaan de pagina). En spreek dit vervolgens maar eens correct uit wanneer je telefonisch een afspraak maakt.
Ook de diagnose doet in mijn Hollandse oortjes meestal geen belletje rinkelen, wederom dankzij overmatig gebruik van terminologie en een gebrek aan nuance. Iedere aandoening eindigt op -itis waarbij meestal ook het woord inflamación (ontsteking) valt. Zo het kan het dus voorkomen dat je te horen krijgt dat je keelontsteking (faringitis) hebt, terwijl je keel alleen maar geïrriteerd is geraakt door het hoesten.
De specialisten staan erom bekend je graag door te sturen voor uitgebreid onderzoek. Bij de geringste twijfel over een diagnose ga je de onderzoeksmolen in: röntgenfoto’s, een MRI scan, een echo, bloed afnemen. Bedrijven en sportclubs sluiten zich hierbij aan; het is wettelijk verplicht om nieuwe werknemers en leden een compleet medisch onderzoek te laten ondergaan: van je hartritme tot je hersenactiviteit. Niet dat men zo geïnteresseerd is in je gezondheid; het is een manier van juridisch indekken. Net zoals dat je bij het lid worden van een sportclub een papier ondertekent waarmee je erkent dat het sporten én blessures je eigen verantwoordelijkheid zijn.
Persoonlijk vind ik het grandioos dat er in het medische circuit zoveel preventieve controles worden gedaan. Met deze onderzoeken kan echt erger worden voorkomen. Zeker bij ouderen, vrouwen en mensen met afwijkingen wordt hier veel aandacht aan besteed. Maar, de ziektekostenpremies zijn hier net zo hoog als in Nederland (terwijl het salaris minder dan de helft is).
De welbekende medalle met twee zijdes dus. De blije kant: ik ga volgende week een uitgebreid preventief onderzoek laten doen. Dit geeft me de kans om voordat ik naar Europa kom een medisch erkend totaalbeeld te krijgen van mijn fysieke gestelheid. Voor het geval dat. En omdat ik weet dat zoiets in Nederland en België niet gebruikelijk is, en niet zomaar door zorgverzekeraars wordt vergoed.
Aan de donkere kant: de omnipresentie van medische terminologie, veel medicijnen en goedbedoelde preventieve onderzoeken garanderen geen gezond lichaam.
Echte preventie begint uiteraard bij gezond leven. En helaas, op dat gebied kan Argentinië nog heel wat leren van bijvoorbeeld Nederland.
*Een otorrinolaringologo is een keel-, neus- en oorarts. Over het beestje bij de naam noemen gesproken…
world pieces 
Reageer op deze post