Piece # 108 – Het viooltje

Sinds mijn aankomst in België was een baan vinden mijn grootste prioriteit (een huis hadden we al gevonden). Het zoeken en solliciteren wierp al gauw vruchten af, in de zin van: ik werd aangenomen bij de internet- en communicatiebureaus waarvan ik dacht dat ik er graag wilde werken.

Daar heb ik geprobeerd me in verschillende rollen te persen, zoals die van alwetende projectmanager en hippe conversation manager (de persoon die de social media ‘doet’ voor bedrijven of merken). Rollen die me niet pasten, zo bleek. Toch bleef ik het proberen. Je rationele kant maakt je wijs dat als je in wezen niet anders bent dan collega’s met dezelfde functie. En dat het enkel “even wennen” of “overschakelen” is.

Of toch niet? Je bent zo hard aan het proberen, dat maakt je kortzichtig. Bij mij was het een totaal gebrek aan energie, laat staan enthousiasme, dat een belletje deed rinkelen. Of het nu ging om e-commerceprojecten begeleiden voor Carrefour, facebookwedstrijdjes organiseren voor een waaier aan klanten of mystery shoppen bij een wegrestaurant, het was telkens weer één grote “wat doe ik hier in godsnaam”-erlebnis. Het keurslijf perste alle lucht uit mijn longen, ik kon mezelf niet zijn.

Ik ben niet de enige die zich gevangen heeft gevoeld in een job. Collega’s konden zich meteen vinden in mijn beslissing om op te stappen (en een enkele deed dat vervolgens ook). Volgens mij bestaat er een illusie. We zijn met zoveel hoogopgeleiden, waarvan er veel een hippe baan zoeken met veel creativiteit en verantwoordelijkheid. Maar wat vraagt die baan eigenlijk precies van je? Moet je jezelf ombuigen, als een wilgetakje, net zolang tot het past? Totdat je volledig aan de wensen van de werkgever en het bedrijf voldoet. Hoe ver ga je hierin? Hoeveel van jezelf geef je aan die baan (aan die werkgever) en hoeveel blijft er over voor jezelf?

Als het allemaal relatief gemakkelijk gaat en je zit lekker in je vel, felicitaciones. Dan zit je op de juiste weg. Je leert en je groeit. Hard werken en overuren maken zijn dan vast ook geen probleem. Je doet het namelijk voor jezelf.

Ik wilde eerst maar eens zorgen dat ik mezelf weer kon zijn, en dan vooral op mijn werk. Het viooltje uit dit verhaal werd als het ware mijn instant role model.

Een koning wandelde zijn tuin in en trof daar verdorrende en wegkwijnende bomen, struiken en bloemen aan. De eik zei dat hij doodging omdat hij niet zo hoog kon worden als de pijnboom. Toen de koning zich naar de pijnboom keerde, bleek die het er helemaal bij te laten hangen omdat hij geen druiven kon dragen zoals de wijnstok. En de wijnstok was aan het doodgaan omdat hij niet kon bloeien als een roos. De koning zag het viooltje bloeien en er zo fris op staan als ooit. Op zijn vraag kreeg hij dit antwoord:

“Ik ging ervan uit dat u mij geplant hebt omdat u viooltjes wilde. Als u een eik had gewild, een wijnstok of een roos, had u die wel geplant. Daarom dacht ik dat ik zo goed als ik kan maar moet zijn wat u zich hebt voorgesteld. Ik kan alleen maar zijn wat ik ben en ik probeer dat zo goed als ik kan te zijn.”

foto

En zo geschiedde. Niet veel later vond ik een baan als coördinator bij een vertaalbureau. In deze (minder commerciële) omgeving kon ik mezelf weer zijn.