Piece # 5 – Over de verhuizing en de dode schildpad

Vanaf nu kunnen we ons meten met de inwoners van de cuidad autonoma de Buenos Aires, want we hebben zojuist het eerder beschreven appartement betrokken. Het was een snelle, adequate verhuizing dankzij vrienden die kwamen helpen, en de vader van Ariel die maar niet begreep hoe ik als vegetariër dozen kon dragen zonder te bezwijken. Eenmaal bezig ons te installeren kom ik er gaandeweg achter dat de keuken toch niet zo nieuw was als ie er op het eerste gezicht uitzag, en dat het reeds aanwezige wandmeubel intussen een afschuwelijke kleur zachtroze is geschilderd; kortom de woning is iets minder paradijselijk als voorgesteld, maar dat mag de pret absoluut niet drukken. Bij gebrek aan werkende fotocamera zal ik een beschrijving geven. We zijn op dit moment bezig met uitpakken en inrichten, en het lijkt erop dat minstens één van de kasten een ‘cabinet de porquerias’ zal worden. Een porqueria is een nutteloos en dikwijls ook maf object, en daar heeft Ariel er behoorlijk wat van… Ik noem een ‘mood hand’, een valse gitaar, een grote tak met kerstlampjes erin, verkeerspillonen die dienst zouden kunnen doen als lamp of tafelpoot, een schildersezel die nét niet in elkaar stort. Noodzakelijkerwijs ben ik vandaag op stap geweest om schoonmaakspullen te kopen en andere zaken die de keuken moeten completeren, maar in plaats van gave spullen in de wacht te slepen heb ik me vooral verbaasd over de mutserigheid van de koopwaar. Je loopt een Blokker-achtige winkel binnen en waant je direct in de jaren ’80. Denk kitscherige koelkastmagneetjes, keukenschorts waar mijn oma nog niet dood in gevonden zou willen worden, dubbele douchegordijnen met ruches, zeephouders in de vorm van een schelp. Ter afwisseling is er ook een Jumbo in de buurt, een enorme supermarkt die juist heel erg modern wil zijn en daarom wel de ‘hippe’ interieurdecoraties verkoopt zoals je ze bij de Blokker vindt, maar dan gepresenteerd als zeer exclusieve – en dus dure – kunstobjecten. Later zal ik nog eens dieper ingaan op het wel en wee omtrent supermarkten en shoppingmalls (ik heb al eens gezocht naar kogels bij de Wallmart, haha).    

En dan nu de dode schildpad. Gisteren, tijdens een verkenningsronde door de buurt zagen we op straat, vlak voor onze neus, ineens een mevrouw voorovergebogen staan, mompelend. “Volgens mij is ie al dood hè?”, zei ze toen we dichterbij kwamen. Onder het boompje waar we naast stonden lag, naast een zak afval, een levenloze schildpad! “Dit kan toch niet waar zijn”, dacht ik bij mezelf, hopende dat de schildpad inderdaad al dood zou zijn. En dat was ie ook. Zijn oogjes waren dicht en er zat geen beweging in. Alledrie stonden we te staren en te stamelen (Qué hijo de puta…!), en ons af te vragen welke imbeciel zijn overleden schildpad op straat bij het afval legt, zomaar in de open lucht. Er kwamen nog meer mensen langs die het zagen, allemaal even geschokt. Vandaag liep ik er weer langs – de plek is schuin tegenover ons huis – en ik kon het niet laten te kijken of de schildpad er nog lag. Gelukkig niet, maar het zal nog wel even duren voordat ik het boompje kan passeren zonder het misplaatste beestje voor me te zien.