Na het hiken in de Hoge Atlas, had ik nog niet genoeg van de bergen. De Anti-Atlas is een stuk minder hoog, maar vooral ook heel anders. Hier geen besneeuwde bergtoppen, maar wel indrukwekkende structuren, oases en kleuren. De zonsondergang + deze verlaten landschappen = pure magie. Elke dag weer.
Weinig bomen of begroeiing, maar wel de alomtegenwoordige arganboom. Daar kun je in Marokko niet omheen, ze groeien simpelweg overal! En overal (in dorpen, in steden, langs de weg) vind je vrouwencoorperaties waar ze de noten bewerken tot olie, crème en zeep.
Ik had een heel leuke ochtend in het Maison Traditionelle, een 400 jaar oud traditioneel berberhuis. Het heeft een bijzondere indeling: rondom de centrale keuken is een gang, waarin men slaapt (?), beneden wonen de dieren en wordt gewerkt, daarboven is de keuken en de slaapruimtes, de verdieping daar weer boven is het gasten- en feestverblijf. Stel je verder voor: lemen muren, allerlei attributen die onze (over)grootouders ook gebruikten om koren te vermalen, vuur te stoken, brood te bakken, kindjes in te wiegen.
De gastenkamer zie je hieronder. In tegenstelling tot de rest van het huis is die mooi versierd. De blinde eigenaar Abdeslam speelde op de banjo en vertelde honderuit over zijn jaren in Tanger, zijn eerste liefde, zijn kinderen, het moderne leven dat zijn kinderen nu leiden. Hij was ook heel geïnteresseerd hoe het er bij ons aan toe gaat. En uiteraard dronken we thee.
Zo worden de thee, suiker en kruiden bewaard. Check het hamertje voor de suikerblokken!
In de regio rond Tafraoute zijn schoenen niet zomaar schoenen: de gele rechts zijn voor mannen, de rode voor vrouwen, en de versierde versies dragen de vrouwen alleen tijdens feesten en belangrijke gelegenheden.
Ik bezocht ook de Pierres Bleues, rotsen die blauwgeschilderd zijn naar idee van de Belgische kunstenaar Jean Verame. Mooi? Nee.
Een oase in het zicht.
Een verlaten dorpje. Dit was ooit de woonplaats van mijnwerkers van een nabijgelegen goudmijn. Maar gold mining is gevaarlijk: de mijnwerkers zijn (volgens mij eind jaren ’70) vergiftigd geraakt door kwik, dat vaak gebruikt wordt om goud te extraheren.
En dan eindelijk: midden in een oase! Deze heet Afella-Ighir.
En we vonden een kameleon. Die zat gewoon op de weg. Hij vond het erg fijn bij ons in de auto, wilde niet meer van mijn hand af (wat na een tijdje toch wel ongemakkelijk werd – reptielen zijn nu eenmaal een beetje creepy).
world pieces 
Reageer op deze post