Ariel en ik hebben een gezamenlijke ergernis (nu we getrouwd zijn wil ik er extra voor waken dat ik in wij-termen ga denken, en ik wil al helemaal niemand lastig vallen met onze gezamelijke ergenissen dan wel voorliefdes, maar nou net vandaag gebeurt het tóch even). We zijn sinds een paar maanden zowel lichtelijk geobsedeerd als geërgerd door de familiesticker. En meer specifiek door de vele autobezitters die deze stijlloze sticker op hun auto plakken. Mannetje-vrouwtje-dochter-zoon-hondje-hondje en alle mogelijke varianten hierop (hoewel, het wachten is nog op de mannetje-mannetje of vrouwtje-vrouwtje versie). De sticker is de opvolger van “Bebe a Bordo”, een sticker die zo'n 25 jaar geleden in Nederland hip was. We verbazen ons er niet alleen over dat men het er blijkbaar voor over heeft om een nieuwe auto zo toe te takelen, maar nog veel meer over het kuddegedrag van deze mensen. De één na de ander gaat voor de bijl. Ik weet niet in hoeverre de stickers ook in andere landen zo populair zijn, maar het geeft wel aan dat deze mensen graag uitdragen dat ze trots zijn op hun (kersverse) gezin. My second guess was dat men mogelijk ook respect wil afdwingen bij medeweggebruikers. Zo van “Kijk mij, ik heb een gezin en gedraag me dus als een verantwoordelijk man op de weg – nu jij nog.” Ariel gelooft niet dat dit klopt, want hij ziet nog dagelijks automobilisten mét sticker de gevaarlijkste toeren uithalen. Via de media hebben enkele psychologen inmiddels hun licht laten schijnen op dit fenomeen. Volgens hen plakken de ouders met deze sticker letterlijk het imago van “het gelukkige gezin” op de auto. Tegenwoordig ligt er in onze maatschappij een grote nadruk op status, imago en “kijken en bekeken worden”. Deze sticker zou dus een lichte vorm van exhibitionisme zijn: hiermee hoopt men door de buitenwereld als een gelukkig gezin te worden gezien. Of beter nog: als de bezitter van een nieuwe auto mét een gelukkig gezin.