Ik slaagde er maar niet in om de juiste invalshoek te vinden voor deze blogpost, die ik oorspronkelijk als een ode aan Argentinië had bedacht. Die ode kwam er gewoon niet. Argentinië lijkt ineens zo ver achter me te liggen.
Het brok Nederlandsheid dat ik in de afgelopen vier jaar van me afgeschud heb, is in drie weken met volle kracht opnieuw geïnjecteerd. Misschien komt het door de Volkskrant die ik elke dag lees, misschien zijn het de blije ontmoetingen of het feit dat ik weer zoveel hollandse lekkernijen kan eten als ik maar op kan. Misschien zijn het de winderige polders wel (koeien en mestlucht inclusief).
Maar het is vooral de vertrouwdheid die ik hier ervaar. Ik heb me in Argentinië zeker thuis gevoeld, maar hier bén ik thuis. Notabene in het huis waar ik geboren ben.
En morgen ga ik er weer vandaan.
Om mijn Thuis versie 6.0 te creëren in Gent. Een stad met dorpse afmetingen die een enorme creatieve energie waarborgt. Een ‘pocketsize metropolis’ in de woorden van stedenconsulent Charles Landry.
Ik weet dat op onze nieuwe plek wél mijn ode aan Argentinië zal doorklinken. In het nieuwe huis zullen de mates en de Argentijnse rock, pop en folklore heersen. De verwarming zal een graadje hoger staan en we zullen alleen bij uitzondering vroeg dineren. Het is ook belangrijk dat de opvolger van Aranguren Inn een plek wordt waar (nieuwe) vrienden altijd welkom zijn. Spontaan of op uitnodiging. Voor een goed gesprek of een dosis karaoke.
world pieces 
Reageer op deze post