Rust vs. onrust

De la situation de Nepal.

Het geeft wel een goed overzicht van wat er aan de hand is in dit land. Koning Gyanendra heeft alle macht naar zich toe getrokken en is erg bang voor opstanden en aanslagen van de bevolking. Hij heeft totaal geen benul van wat zijn volk nodig heeft; banen, geld, voedsel, kansen, subsidies, eerlijk stemrecht. Alleen in de steden is het leven OK, de rest van de bevolking heeft honger. Het eerste streven is een democratie ipv een dictatuur (waar het nu meer op lijkt). De 7 grote politieke partijen hebben zo goed als nix te zeggen; daarom kondigen ze zo ongeveer elke maand een staking aan. Niemand werkt dan, alles is dicht, de mensen gaan wel de straat op. Het leger (groene uniformpjes, rugzak en geweer schietklaar) en de gewapende politie (blauwe pakjes en geweer) zijn dan overal aanwezig om te zorgen dat de mensen niet gaan rellen of dingen gaan verbranden op straat, wat ze wel doen dus.

Telkens wanneer er een staking is, duurt het niet lang of de koning roept een curfew uit: niemand mag de straat op tijdens bepaalde uren van de dag. Wanneer je dat wel doet mag de politie op je schieten. Vandaag is de 4e stakingsdag al en gisteren en vandaag moesten we de hele dag verplicht in het hotel blijven. Nou is dat in de praktijk niet helemaal waar want de toeristenarea Thamel is behoorlijk veilige haven midden in de stad, toeristen zullen nooit zomaar door een pliesiemannetje neergeschoten worden, en s avonds openen de restaurants en sommige winkeltjes stiekem toch hun business, zodat we er met zn allen dankbaar gebruik van kunnen maken. Maar ik kan niet echt mn sightseeing-activiteiten plannen want het is iedere dag weer onzeker of de staking en de curfews zullen voortduren.

De Maoisten vinden ook het beleid van de koning maar nix en proberen meer macht te krijgen door bomaanslagen te plegen in afgelegen dorpen. Ze hebben ondanks hun guerillatechnieken al veel zieltjes weten te winnen, arme kansloze mensen die een (Communistische) revolutie wel zien zitten. De Maoisten hebben dus redelijk wat steun, maar niet veel geld, daarom komen ze collecteren bij de trekkers 😦 In de steden hebben ze echter geen schijn van kans want het leger is alomaanwezig. Ook middels wegversperringen (die maken onze busreizen een stuk langduriger dan nodig) controleren ze het verkeer op de enige weg tussen de twee grote steden Kathmandu en Pokhara.

Wie weet is er morgen nog steeds staking en heb ik zodoende tijd voor een verslag van mijn ervaringen met zeer typische en bloederige hindupraktijken en de voorlopige hoogtepunten van mijn onderzoek naar het Tibetaanse boeddhisme…