Zo kort mogelijk vliegen en toch in een zo exotisch mogelijk land terechtkomen. Met bergen. Dat was in het kort wat ik wilde voor een vakantie, en zo belandde ik in Marokko. In Marrakech om precies te zijn.
Marrakech is beroemd om zijn medina, het ommuurde oude stadscentrum met kleine straatjes die een soort doolhof vormen, en het centrale plein dat vooral ’s avonds de sfeer van de duizendenéénnacht-sprookjes zou oproepen, Djemna el fna. Over dat plein straks meer.
Om in de Arabische sferen te komen, bezocht ik eerst een paar gebouwen die een goede indruk gaven van de cultuur en esthetiek van deze cultuur.
Medersa Ben Youssef. Eens een klooster voor moslims, nu een monument. Tevens een van de weinige gebedshuizen waar niet-moslims welkom zijn (in de meeste moskeeën zijn we dat niet).
Prachtige details, langs alle muren, deurposten en plafonds.
Palace de la Bahia. Ook weer een prachtig ontworpen en gedecoreerd onderkomen van een 19e eeuwse sultan (en zijn harem).
Ook het treinstation volgt dezelfde stijl van Arabische architectuur.
Het straatbeeld in en rondom de medina is een stuk soberder. Dikke muren, alles in een rode aardekleur. Ook de moderne gebouwen en appartementencomplexen hebben deze kleur.
Zodra de avond valt wordt alles anders. Het befaamde centrale plein, Djemna el fna, komt nu pas echt tot leven en wordt het toneel voor allerlei entertainers. In de reisgidsen lees je: verhalenvertellers, slangenbezweerders, waarzeggers, hennakunstenaressen, schoenpoetsers en verkopers. In werkelijkheid zijn het allemaal verkopers, met als enige missie zoveel mogelijk geld uit de zakken van de toeristen proberen te ontfutselen. En het wemelt hier van de toeristen. De hele medina staat in dienst van het toerisme, wat eigenlijk het grootste minpunt is van deze stad. Je voelt dat je constant getarget wordt (en vervolgens opgelicht).
Je kunt nergens naar kijken, noch blijven staan en al helemaal geen foto maken. Voor je het weet heb je een slang om je nek, een henna-tattoo op je hand (yep, dit overkwam mij op dag een), een aap op je schouder, enzovoorts. Nee zeggen helpt niet, de enige optie is: op afstand blijven. Ik heb niemand gesproken, inclusief locals, die dit plein echt leuk vind.
Maar van twee dingen heb ik wel genoten: het uitzicht over het plein vanaf één van de dakterrassen rondom. Dat is prachtig, en toen ik er zat begonnen ook nog eens de vijf moskeeën rondom het plein tegelijkertijd de oproep tot gebed. Vijf muezzins die in canon Allah Akbar galmen vanuit de torens (minaretten). En dat vijf keer per dag. Het heeft wel wat.
Tot slot heb ik ook genoten van het eten. Er staan allemaal eetstalletjes op het plein waar je ’s avonds vanalles kunt bestellen: slakkensoep, geitenhoofd, linzensoep, tajine, vis, gebakken aubergine. Ook populair op het plein: verse jus d’orange, thee met 7 kruiden (denk Indiase chai zonder melk), amandelkoekjes/patisserie. Na twee dagen in Marrakech wist ik in elk geval dat ik in dit land geen honger zou hoeven lijden.
Buiten de medina was het een stuk rustiger. Geen verkopers die naar je schreeuwen of mensen die je tegen betaling de weg willen wijzen. Hier zoek je het lekker zelf uit.
Jardin Majorelle is een historische botanische tuin, met vooral veel cactussoorten. Yves Saint Laurent kocht de tuin over na het overlijden van de heer Majorelle. Hij was net zo’n verzamelaar (er is ook een Berbermuseum met veel sieraden en kleding van deze bevolkingsgroep) en plantenliefhebber als zijn voorganger.
world pieces 
Prachtige foto’s!